Με την τελευταία, τεραστίων διαστάσεων, εξαγορά της Activision Blizzard απ’ την Microsoft, όλοι οι “πιστοί” fans της σειράς Call of Duty, ελπίζουμε στην μελλοντική αναγέννηση του franchise και την επιστροφή του στις μέρες δόξας που γνώρισε, τουλάχιστον μέχρι το 2012. Η πικρή αλήθεια είναι πως από τότε έχουμε να δούμε και να απολαύσουμε ένα πραγματικά καλό CoD (εξαιρείται ίσως το Modern Warfare του 2019), μιας και η πολιτική της Activision, ποσότητα έναντι ποιότητας, μάλλον δεν αποδείχθηκε και τόσο σοφή. Στο μεταξύ η εμφάνιση του PS4, σε συνδυασμό με νέα mechanics και τεχνολογίες κατέστησαν ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια δημιουργίας ενός καλού παιχνιδιού αφού δεν υπήρχε επαρκής χρόνος προετοιμασίας.
Το παρόν άρθρο βέβαια δεν έχει σκοπό να “κράξει” τους ιθύνοντες, παρόλο που πολλοί απ’ αυτούς διαβάζουν τα άρθρα μας όντας φανατικοί αναγνώστες του Gamelab, αλλά να σταθεί στο τελευταίο πετυχημένο CoD, το επονομαζόμενο Black Ops 2. Σήμερα λοιπόν συμπληρώνονται δέκα ολόκληρα χρόνια (ήμουνα νιος και γέρασα που λέγει και η λαϊκή φράση) απ’ την πρώτη παρουσίαση του Black Ops 2 μέσω ενός Reveal Trailer.
Το Black Ops 2 αποτέλεσε την συνέχεια του ομώνυμου Black Ops 1 που κυκλοφόρησε το 2010 όντας ένας αρκετά πετυχημένος τίτλος με την υπογραφή της Treyarch, σε μία περίοδο που η σειρά Modern Warfare (της Infinity Ward) θέριζε τα πάντα στο διάβα της. Αρκεί κανείς να θυμηθεί τον παροξυσμό που επικρατούσε με το Modern Warfare 2, συνεπώς το εγχείρημα της Treyarch να δημιουργήσει ένα δικό της story που θα στεκόταν απέναντι στα MW ναι μεν στέφθηκε επιτυχώς με το BO1 αλλά θα έπρεπε να συνεχιστεί και στα μετέπειτα sequels.
Γερό πάτημα στην εταιρεία ανάπτυξης έδωσε και το αμφιλεγόμενο MW3 το οποίο συγκέντρωσε εκ διαμέτρου αντίθετες κριτικές μιας και οι μισοί το λάτρεψαν (μεταξύ αυτών και εγώ) ενώ πολλοί απλά το μίσησαν και το θεώρησαν μία μετριότητα μετά το εξαιρετικό MW2. Ιδού λοιπόν η ευκαιρία της Treyarch για να δυναμώσει το franchise της ακόμη περισσότερο.
Reveal Trailer
Ως γνωστόν, η πρώτη εντύπωση πάντοτε παίζει σημαντικό ρόλο στην άποψη που θα σχηματίσει το κοινό για το οτιδήποτε. Είτε αυτό αφορά ένα video game, είτε μία δήλωση ενός καλλιτέχνη, είτε μία ποδοσφαιρική μεταγραφή, είτε οτιδήποτε άλλο μπορείτε να σκεφτείτε. Συνεπώς το πρώτο στοίχημα της Treyarch ήταν να περάσει όσα μηνύματα ήθελε μέσω του πρώτου trailer του BO2 και παράλληλα να εντυπωσιάσει τους παίκτες.
Μπορεί το βίντεο να μην διαθέτει τα εντυπωσιακά cinematics γραφικά των σύγχρονων παιχνιδιών αλλά σίγουρα περνάει, σε σχετικά σύντομο χρόνο αυτά που θέλει στον viewer και μελλοντικό (για τότε) player.
Αρχικώς εμφανίζεται ένας εκ των πρωταγωνιστών του BO1, ο Frank Woods, τον οποίο πολλοί θα γνωρίζετε απ’ την εμφάνισή του στο Warzone και το Black Ops: Cold War. Ο Woods λοιπόν εμφανίζεται σε μεγάλη ηλικία όντας σε αναπηρικό καροτσάκι (όχι δεν θα κάνω σπόιλ πως καταλήγει εκεί) να μονολογεί με ένα ελαφρώς διεστραμμένο βλέμμα και ύφος, κάνοντας αναφορά στα εξελιγμένα οπλικά συστήματα που έχουν αναπτύξει οι υπερδυνάμεις του πλανήτη (στην προκειμένη περίπτωση οι Αμερικάνοι). Ταυτόχρονα με διάφορα cuts παρουσιάζονται αυτά τα συστήματα, δίνοντας στον θεατή να καταλάβει πως στο Black Ops 2 θα κάνουν την εμφάνισή τους drones, robots και άλλα futuristic μηχανήματα που δεν έχουν ξαναπαρουσιαστεί, τουλάχιστον όχι στο συγκεκριμένο franchise.
Τέλος, μετά τα εντυπωσιακά πλάνα, εμφανίζεται και το επίσημο μότο του παιχνιδιού. ‘’The Future is Black’’. Μπίνγκο, θα έλεγαν οι δημιουργοί του βίντεο αφού προϊδέασαν το κοινό για το τι θα ακολουθήσει στο ολοκληρωμένο game και παράλληλα άφησαν πολλές υποσχέσεις, μέσω των πλάνων του Campaign και του Multiplayer. Φυσικά όμως το τι εν τέλει παρουσιάστηκε κατά την επίσημη κυκλοφορία του παιχνιδιού είχε διαφορές αλλά και εκπλήξεις σε σχέση με το trailer.
Campaign
Το βασικότερο στοιχείο σε ένα sequel, δεν μπορεί να είναι άλλο απ’ το campaign, ειδικά σε μία εποχή διαφορετική απ’ την σημερινή, που δεν περιστρέφονταν τα πάντα γύρω απ’ το multiplayer και μόνο. Έχοντας λοιπόν ήδη χτίσει μία πετυχημένη ιστορία απ’ το BO1, στόχος της Treyarch ήταν η εξίσου πετυχημένη συνέχεια, που όμως θα έπρεπε να φέρει και όλα όσα είχαν διαμηνυθεί στα trailers.
Το αποτέλεσμα ήταν, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό. Τα missions μεταφέρουν τον παίκτη απ’ το παρελθόν στο μέλλον και το αντίστροφο, όπου και μάχεται σαν Alex Mason (παρελθόν) και David Mason (μέλλον). Οι κοινοί παρονομαστές του πατέρα (Alex) και του γιού (David) είναι ο Frank Woods και ο τρομοκράτης Raul Menendez.
Οι πίστες του παρελθόντος δείχνουν μέσα από εντυπωσιακά τοπία και δυνατές μάχες την προσπάθεια του Alex Mason και του Woods να πιάσουν, μέσω Black Operations, τον Menendez ο οποίος συνεργαζόταν με τους Σοβιετικούς. Η καταδίωξη ξεπερνά τα όρια και μετατρέπεται σε προσωπική κόντρα των τριών ανδρών, όταν ο Woods προκαλεί αμέτρητο πόνο στον Menendez σκοτώνοντας ένα σημαντικό για εκείνον πρόσωπο (ούτε εδώ θα κάνω spoil).
Κι εκεί είναι που εμπλέκεται ο μικρός David (γιος του Alex) ο οποίος πληρώνει την δίψα του Menendez για εκδίκηση με το ίδιο νόμισμα. Ο μικρός μεγαλώνει, ακολουθώντας τον δρόμο του πατέρα του και όντας μέλος των U.S. Navy Seals βρίσκεται αντιμέτωπος και πάλι με τον εχθρό του πατέρα του.
Και πάλι, μέσα από εντυπωσιακές καταδιώξεις και συμπλοκές, όπου εμπλέκονται τα futuristic systems όπως τα drones, τα robots και πολλά ακόμη, ο παίκτης βυθίζεται στο κυνήγι του αντιπάλου τρομοκράτη ο οποίος εν τέλει βρίσκεται να ελέγχει μέσω hacking systems όλα τα οπλικά συστήματα των Η.Π.Α. Να λοιπόν πως η Treyarch πάντρεψε πετυχημένα τόσο το story του BO1 με του BO2 αλλά και το μέλλον με το παρελθόν.
Επιπλέον ένα σημαντικό στοιχείο του campaign είναι και η παρουσία επιλογών και διαφορετικών endings κάτι που ήταν πρωτόγνωρο για την εποχή εκείνη (για τα Call of Duty πάντα). Πολλές αποφάσεις σε σημαντικά διλήμματα θα παίξουν τον ρόλο τους στην τελική διαμόρφωση του ending, γεγονός που προσδίδει σίγουρα μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ το “ξερό” campaign που οδηγείσαι σε ένα μονοκόμματο τέλος, χωρίς ουσιαστικά να έχεις ασκήσει εσύ ο ίδιος κάποια επιρροή.
Multiplayer
Μετά την αναφορά στο ενδιαφέρον και συναρπαστικό story, ας περάσουμε τώρα στο δεύτερο μεγάλο chapter του Black Ops 2, που δεν είναι άλλο απ’ το multiplayer του. Εδώ μπορεί κανείς να απολαύσει ένα original gameplay δίχως slides ή ακροβατικά τσίρκου πάνω σε τοίχους, με το μόνο ξεχωριστό move να είναι το dolphin drop ή αλλιώς drop shot.
Έπειτα συναντάται ένα πλήρως εξελιγμένο οπλοστάσιο με αμέτρητα guns και secondaries (αγαπάμε crossbow) τα οποία καλύπτουν όλα τα γούστα και τις προτιμήσεις των παικτών. Ειδική μνεία θα επιθυμούσα να κάνω στα snipers του παιχνιδιού, τα οποία χάριζαν στον παίκτη (και σ’ εμένα) τρομερό fun και αίσθηση ικανοποίησης σε κάθε kill, ιδιαίτερα αν αυτό προερχόταν από κινήσεις τύπου quickscope, 360 trickshot κλπ.
Επιπλέον το diamond camo, το camo που ξεκλείδωνε κανείς όταν έκανε τα όπλα μιας συγκεκριμένης κατηγορίας (assault rifles, sniper rifles κλπ) χρυσά, ήταν μία εξίσου πρωτότυπη και εντυπωσιακή ιδέα μιας και χάριζε μία τρομερή αύρα στο εκάστοτε όπλο (ειδικά στα snipers για όσους αγαπάμε τις κουικσκοπιές).
Από ‘κει και πέρα οι πίστες, οι οποίες παίζουν τον πιο σημαντικό ρόλο, θεωρούνται μέχρι και σήμερα θρυλικές. Οι Nuketown 2025, Hijacked, Raid, Express, Plaza, Standoff και όλες οι υπόλοιπες συνείσφεραν τα μέγιστα στην καθιέρωση του Black Ops 2 ως ένα εκ των κορυφαίων Call of Duty ever. Δείγμα της αγάπης και της διαχρονικότητας των εν λόγω maps αποτελεί το γεγονός που σε πολλά καινούρια CoD (βλέπε Cold War, BO3, BO4) συνεχίζουν να υφίστανται με μερικές διαφοροποιήσεις.
Βέβαια για να ρίξω λίγο ακόμη απ’ το δηλητήριο μου, το ότι μέχρι και σήμερα στα παιχνίδια που επιμελείται η Treyarch υπάρχουν πίστες που κοντεύουν να κλείσουν δεκαετία, το λες και έλλειψη δημιουργικής φαντασίας από μεριάς των developers.
Τέλος, στον τομέα του multiplayer, ένα χαρακτηριστικό που ξεχώρισε το BO2 απ’ τα υπόλοιπα CoD είναι η δυσκολία επίτευξης πολύ υψηλών σκορ με σχετική άνεση. Για παράδειγμα σπάνια κάποιος έφτανε ή και ξεπερνούσε τα 25 kills, όταν πχ σε άλλα CoD (MW3, MW2 κλπ) αυτό ήταν πιο συχνό φαινόμενο.
Η παραπάνω παρατήρηση αποδεικνύει το ότι για να σημειώσει κάποιος πολύ υψηλό σκορ θα έπρεπε να ρίξει αρκετό “κάψιμο” και να “προπονήσει” τα skills του σε μεγάλο βαθμό, γι’ αυτό αν κάνετε μία βόλτα μέχρι και σήμερα θα δείτε πως οι παίχτες που σημειώνουν εξωπραγματικά αποτελέσματα συνήθως έχουν πάνω από πενήντα και εξήντα χιλιάδες kills.
Το μοναδικό αρνητικό στοιχείο βέβαια που αμαυρώνει τα παραπάνω είναι η ύπαρξη αρκετών hackers και cheaters που η αλήθεια είναι ότι εκνευρίζουν πάντοτε τους απλούς παίκτες. Εν έτη 2022 υπάρχουν ακόμη άτομα που χακάρουν, μέσω διαφόρων mod, το παιχνίδι, κάτι που συμβαίνει βέβαια με όλα τα online games. Παρόλα αυτά μιλάμε για ένα παιχνίδι δεκαετίας, συνεπώς είναι να αναρωτιέται κανείς, ποιο είναι το νόημα μιας τέτοιας κίνησης και συμπεριφοράς από κάποιους toxic gamers.
Φυσικά εννοείται πως τυχόν reports δεν ωφελούν σε κάτι αφού δεν πιστεύω να υπάρχει κανένας δύσμοιρος υπάλληλος της Treyarch που να ελέγχει τα reports σ’ ένα game του PS3. Παρά όμως τα όποια εμπόδια το multiplayer του Black Ops 2 έχει αποκτήσει ένα ξεχωριστό μέρος στην καρδιά των fans.
Zombies
Για το τέλος άφησα πιθανόν το καλύτερο (τουλάχιστον κατ’ εμέ) part του Black Ops 2, που δεν είναι άλλο απ’ τα Zombies. Θαρρώ πως η όλη φάση των zombies που ξεκίνησε απ’ το World at War και συνεχίστηκε στο BO1, έφτασε στην απόλυτη ακμή της στο BO2 κι αυτό διότι υπήρξαν πρωτοτυπίες που μέχρι και σήμερα έχουν χαραχτεί στη μνήμη των παικτών (με βασικότερη πρωτοτυπία τα μπλε μάτια των ζωντανών νεκρών…bad joking). Ας ξεκινήσουμε όμως απ’ την αρχή.
Αρχικώς, δίχως να χρειάζεται να έχει αγοράσει κανείς κάποιο DLC patch, μπορεί να απολαύσει τρεις πίστες με ξεχωριστή δυσκολία, πιο συγκεκριμένα την κλασική Town με όλες τις δυνατότητες (magic, perks κλπ) όπου οι πιθανότητες επιβίωσης για αρκετή ώρα είναι μεγάλες, την Farm (λείπει η δυνατότητα puck a punch και το perk tombstone) που είναι μικρή σαν πίστα και δυσκολεύει απότομα από ένα σημείο και μετά και τέλος την Bus Depot που αποτελεί τον πιο hardcore χάρτη μιας κι εκεί δεν υφίσταται καμία βοήθεια πέραν του mystery box.
Οι παραπάνω πίστες διαθέτουν το κλασικό survival mode καθώς και το grief το οποίο ομολογουμένως δεν μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Απ’ όσα θυμάμαι (διότι πλέον δεν βρίσκονται άτομα που να παίζουν grief) υπήρχαν δύο ομάδες που προσπαθούσαν να σαμποτάρουν η μία την άλλη όσο μάχονταν εναντίον των zombies. Ήταν περισσότερο ένα fun time mode που όπως ανέφερα δεν με συγκίνησε. Άλλωστε τις λίγες φορές που το δοκίμασα που φάνηκε εκνευριστικό (λόγω του σαμποτάζ της εχθρικής ομάδας) και συνεπώς βαρετό. Το ζουμί όμως βρίσκεται παρακάτω.
Εκτός λοιπόν απ’ τα maps στα οποία οι παίκτες παλεύουν για την επιβίωσή τους, στο Black Ops 2 μας συστήθηκε και η Tranzit. Ναι καλά θυμάστε, είναι το mode όπου ένα bus μ’ έναν creepy οδηγό-ρομπότ γυρνάει γύρω όλες τις πίστες του Green Run (έτσι ονομάζεται η ευρύτερη περιοχή) και σκοπός είναι να ενεργοποιήσετε την ηλεκτρική ενέργεια και στη συνέχεια να σκοτώσετε έναν περίεργο ηλεκτρισμένο τύπο.
Η προσπάθεια αυτή της Treyarch νομίζω ότι αποδείχθηκε απόλυτα επιτυχημένη αφού εκτός απ’ την διασκέδαση των παικτών (ειδικά όταν έπαιζες με την παρέα σου) στόχο είχε να κεντρίσει και το ενδιαφέρον τους, θέτοντάς τους μία αποστολή, ένα κίνητρο αν θέλετε, για να παίζουν ξανά και ξανά δίχως να βαριούνται. Προσωπικά δεν έχω καταφέρει ποτέ να ολοκληρώσω όσα απαιτούνται στην Tranzit όμως κάλιο αργά παρά ποτέ που λένε.
Πέρα απ’ τα παραπάνω, που σίγουρα θα μπορεί να απολαύσει κάποιος, στο Black Ops 2 γίναμε μάρτυρες ιστορικών maps (σε DLC patches). Αυτά είναι η Mob of the Dead, η Origins, η Die Rise και η Buried. Η κάθε μία σας δίνει μία ξεχωριστή ατμόσφαιρα που σπάει την μονοτονία του “σκοτώνω απλά zombies κάνοντας κύκλους”. Για παράδειγμα η Mob of The Dead (προσωπικά αγαπημένη) σας μεταφέρει στην φυλακή του Alcatraz εν μέσω μία βροχερής νυκτός, η Origins στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Die Rise σε μία συστοιχία ουρανοξυστών και η Buried στην άγρια δύση.
Θα μπορούσα να μιλάω αμέτρητες ώρες γι’ αυτά τα maps (επίσης μπορείτε στα DLC να βρείτε τη Nuketown 2025 για απλό αλλά δύσκολο survival) όμως δεν θέλω να σας κουράσω μιας και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Θα πω απλά πως το feeling είναι απερίγραπτο και όταν κανείς κατορθώσει να ολοκληρώσει όλους τους απαιτούμενους στόχους των maps, τότε θα κατανοήσει το καλά κρυμμένο story που βρίσκεται από πίσω.
Βέβαια με την κυκλοφορία των BO3, BO4 και Cold War σίγουρα οι fans των zombies θα έχουν καταλάβει πολλά για το story της σειράς, όμως στο BO2 έγινε η αρχή η οποία μάλιστα ήταν εντυπωσιακή.
Τέλος, πιστεύω πως αξίζω ένα παράσημο απ’ την Treyarch ελέω των 60 και πλέον χιλιάδων kills που έχω σημειώσει στα zombies του BΟ2 αυτά τα 10 χρόνια ασταμάτητου “καψίματος”. Απ’ τα απλά survivals στην Town και την Farm μέχρι τις μάχες στα χαρακώματα του Origins και στην φυλακή του Alcatraz (Mob of The Dead), οι αμέτρητες ώρες περιπέτειας και μυστηρίου οφείλω να πω πως άξιζαν τον κόπο.
Συμπέρασμα
Εν τέλει αυτό που προκύπτει δέκα χρόνια μετά την παρουσίαση του Black Ops 2, είναι πως παραμένει ένα απ’ τα κορυφαία Call of Duty παιχνίδια όλων των εποχών. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο για τους παλιούς να θυμηθούν έστω και για λίγο τις στιγμές που έζησαν με το συγκεκριμένο παιχνίδι και φυσικά οι νεότεροι gamers να δοκιμάσουν ένα παλιό μεν, αλλά σίγουρα καλύτερο και ποιοτικότερο παιχνίδι απ’ τα σύγχρονα cod. Επίσης, θα κλείσω με μία παρότρυνση προς τον Phil Spencer, το boss της Xbox που πρόσφατα αγόρασε την Activision.
“Please Make Call of Duty Great Again”.