Είναι πρωί, κι αφού ακολούθησα την κλασική διαδικασία, μπάνιο – καφέ – άνοιγμα PC, κοίταξα την λίστα των παιχνιδιών που έχω εγκατεστημένα στο Steam και πρόσεξα κάτι πολύ σημαντικό … το Elex II. Το σκέφτηκα λίγο και εφόσον έπρεπε να γράψω ένα άρθρο γι’ αυτό, φόρεσα την συγγραφική μου μπαντάνα και ξεκίνησα να μεταφέρω τις σκέψεις μου στο ψηφιακό χαρτί.
Σαν λάτρης των Open World RPGs δεν θα μπορούσα να χάσω την ευκαιρία να ασχοληθώ με το Elex II. Δεδομένου βέβαια ότι δεν είχα ιδέα τι γινόταν στον πρώτο τίτλο της σειράς, έπρεπε να κάνω μια μικρή έρευνα για να δω τι είχε συμβεί. Περιληπτικά λοιπόν, έχουμε τα εξής:
Βρισκόμαστε τον πλανήτη Magelan ο οποίος εν μέρη καταστρέφεται εξαιτίας της “επίσκεψης” ενός μετεωρίτη. Μέσα στο χάος, ο υπολειπόμενος πληθυσμός, χωρισμένος πλέον σε ομάδες, ανακαλύπτει έναν θησαυρό μέσα στον μετεωρίτη, το Elex, το οποίο ανάλογα με την χρήση του μπορεί να δώσει διάφορες δυνάμεις στους ανθρώπους. Η κάθε ομάδα, βάση της ιδεολογίας της, προσπαθεί να αποκτήσει τον έλεγχο και να αξιοποιήσει το Elex και φυσικά όλο αυτό δημιουργεί διενέξεις και πολέμους. Το μόνο κοινό που έχουν οι ομάδες είναι η έχθρα τους με τους Albs, των οποίων ο αρχηγός έχει τον κλασικό συνδυασμό απληστίας και ανάγκης για εξέλιξη του είδους. Ο πρωταγωνιστής μας, ο Jax, καταφέρνει να ανατρέψει τα σχέδια “σατανικού” αρχηγού των Albs και κερδίζει επάξια διακοπές και την αναγνώριση που ταιριάζουν με τον σωτήρα ενός πλανήτη.
Ή τέλος πάντων κάπως έτσι θα γίνονταν τα πράγματα, αν δεν είχε ήδη στο μυαλό της η THQ Nordic να μας δώσει και ένα sequel, αλλάζοντας έτσι λίγο το τέλος. Ενώ ο Jax καταφέρνει να σταματήσει τα περισσότερα σχέδια του αρχηγού των Albs, δεν καταφέρνει να τον σταματήσει από το να ανοίξει μια τεράστια μαύρη τρύπα στον ουρανό, λίγο πριν πεθάνει, με άγνωστες επιπτώσεις για τον πλανήτη.
Ξεκινάμε λοιπόν το Elex II, δέκα χρόνια μετά τα συμβάντα του Elex, με τον Jax να ζει μοναχικά, ξεχασμένος και διωγμένος απ’ όλους, δεδομένου ότι πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα να προσπαθεί να οργανώσει όλες τις ομάδες ώστε να είναι προετοιμασμένες για όταν έρθουν οι επιπτώσεις από την μαύρη τρύπα, όποιες και να είναι αυτές. Αφού λοιπόν παίρνουμε μια πλήρη περίληψη της ιστορίας του Jax (αχρηστεύοντας την δική μου μελέτη), κι αφού ο Jax, μέσα σε περίπου 10 λεπτά, χάνει το σπίτι του, τον γιο του, και μολύνεται από τους νέους εχθρούς του παιχνιδιού, καλείται να πετύχει αυτό που δεν έχει πετύχει εδώ και δέκα χρόνια, να κάνει τους πάντες να συνεργαστούν μεταξύ τους – και να σώσει τον εαυτό του από την μόλυνση.
Η ιστορία του παιχνιδιού είναι το δυνατό κομμάτι του, κι αυτό έρχεται αφότου δούμε όλες τις ομοιότητες που υπάρχουν με τον πρώτο τίτλο, κάνοντας τον κάπως, πώς να το πω … α ναι … επαναλαμβανόμενο. Το ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας είναι ότι ο παίκτης καλείται να μάθει πρακτικά τα πάντα για την κάθε ομάδα που υπάρχει στον πλανήτη (Cleric’s, Outlaws, Berserkers, Albs, Morkons) και τις ιδιαιτερότητες της κάθε μιας, και όχι μόνον αυτό, θα πρέπει να επιλέξει μια από αυτές και να γίνει μέλος της και να αποκτήσει δικαιώματα και δύναμη ώστε να μπορέσει να εκμεταλλευτεί τους πόρους της.
Αν θεωρείτε ότι θα πρέπει να κάνετε τις αποστολές μόνο από μια ομάδα, θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε, δεδομένου ότι για να μαζέψετε εμπειρία και να δυναμώσετε θα πρέπει να κάνετε κάθε λογής αποστολές, και δυστυχώς λίγες είναι αυτές που θα μπορέσετε να εκμεταλλευτείτε ώστε να δυναμώσετε, αφού οι υπόλοιπες θα είναι μακράν πάνω από το τρέχον επίπεδο σας. Σιγά σιγά όμως θα μπορέσετε να ανταπεξέλθετε σε κάθε δυσκολία.
Πέρα από την ιστορία της θα πρέπει να κοιτάξουμε το κομμάτι του gameplay το οποίο είναι αρκετά ενδιαφέρον δεδομένου ότι ο τρόπος με τον οποίο θα αξιοποιήσουμε τον χαρακτήρα μας εξαρτάται εν μέρη από την ομάδα στην οποία θα γίνουμε μέλος αλλά και το προσωπικό μας στυλ μάχης. Η δυσκολία όμως, που αντιμετωπίζουμε εξ’ αρχής μας αναγκάζει να πρέπει να κάνουμε πολλές μικρές δουλειές, από όλες τις ομάδες, ώστε να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ικανότητα να επιβιώσουμε, θα χρειαστείτε περίπου 10 ώρες gameplay ώστε να πάρετε μια, κάπως πιο σοβαρή πανοπλία από την αρχική. Δεν θα πω ψέματα, μου θύμισε κάπως Souls-Like τίτλο με την δυσκολία που συνάντησα.
Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι αρκετά μεγάλος και με πολλούς κινδύνους, κάτι που θα σας κάνει να επαναξιολογήσετε τις αποφάσεις σας στο πώς να πάτε από το ένα σημείο στο άλλο, τουλάχιστον μέχρι να βρείτε τον αντίστοιχο τηλεμεταφορέα και να μπορείτε να πηγαίνετε όπως θέλετε από σημείο σε σημείο. Σημαντική λεπτομέρεια είναι το γεγονός ότι στην πλάτη σας έχετε έναν μικρό προωθητήρα ο οποίος σας επιτρέπει να γλιτώνετε πολύ χρόνο, και αντί να περνάτε γύρω από βουνά, μπορείτε εύκολα να περνάτε από πάνω.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι η αρχή του τέλους των θετικών του στοιχείων. Αν το Elex II είχε βγει 6-7 χρόνια νωρίτερα θα μπορούσα πολύ άνετα να αγνοήσω την αρκετά μέτρια – με πολύ επιείκεια μέτρια – ποιότητα τους. Την μη ικανοποιητική ποιότητα των γραφικών όμως, έρχεται να συμπληρώσει η αντίστοιχα μέτρια κίνηση του χαρακτήρα, όπου σε σημεία είτε είναι απλά επαναλαμβανόμενη και ιδιαίτερα “άγευστη”, και σε άλλα απλά γίνεται προβληματική δεδομένου ότι είτε μπορεί να χαθεί ο χαρακτήρας μέσα στο γραφικό, και να επανέλθει, ή απλά μπορείς να κάνεις άλμα σε ένα σημείο και ξαφνικά να βρεθεί οριζόντια πάνω σε ένα βράχο ενώ είναι στον αέρα.
Στην συνέχεια έχουμε τον ήχο του παιχνιδιού όπου πραγματικά στην pro-patched φάση του τίτλου ήταν απλά κακός. Πέρα από την αδύναμη, ηχητικά, παρουσία του κόσμου, είχαμε και αντικείμενα που είναι πολύ συχνά αξιοποιήσιμα και ο ήχος τους ήταν απλά τραγικός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι προωθητήρες που έχουμε για να ανεβαίνουμε σε δύσβατες περιοχές, όπου ο ήχος τους θύμιζε χαλασμένο κινητήρα αεροπλάνου στο Ace Combat Ι. Βέβαια μετά από το patch που βγήκε, βελτιώθηκε αισθητά το όλο θέμα του ήχου, αν και για τους πιο απαιτητικούς ίσως να χρειάζεται αρκετή δουλειά ακόμη.
Η δυσκολία του παιχνιδιού είναι κάτι που ρυθμίζεται, αλλά στην αρχή θα συναντήσετε τόσες αποστολές που δεν θα μπορείτε να κάνετε, όπου σίγουρα θα προσπαθήσετε να βρείτε άλλες μεθόδους συλλογής εμπειρίας. Τώρα θα αναρωτιώταν κανείς γιατί θεωρώ αρνητική την δυσκολία, η απάντηση σε αυτό είναι απλή. Το να είναι δύσκολο ένα παιχνίδι είναι ένα πράγμα, αλλά όταν έχουμε δυσκολίες που μας αναγκάζουν να πρέπει να χάσουμε χρόνο για να προσπαθήσουμε να βρούμε πιο εύκολες αποστολές για να μπορέσουμε να κυνηγήσουμε το πολυπόθητο επίπεδο που θα μας επιτρέψει να μπορούμε να έχουμε την δύναμη να τα βγάλουμε πέρα με τα πιο δύσκολα τέρατα είναι κάτι το οποίο το θεωρώ χάσιμο χρόνου μιας και κάνει το “open world” στοιχείο να χάνει την ελευθερία του και να δημιουργεί μια αίσθηση γραμμικότητας ως προς το πώς μπορείς να εξελιχθείς
Για την αρχή τουλάχιστον αυτό που θα πρέπει να περιμένετε είναι πολύ ξύλο και πολλά F8 (για τους παλιούς), reload για τους νεότερους. Είναι επίτηδες δομημένο το παιχνίδι έτσι, ώστε να έχει πολύ υψηλό επίπεδο δυσκολίας όταν ξεκινάτε, και όσο περισσότερο παίζετε και δυναμώνετε, τόσο περισσότερο θα εξομαλύνεται η κατάσταση.
Κάπου εδώ όμως, η μπαντάνα μου ζητάει να αφήσω εδώ την ανάλυση γιατί μάλλον βγήκε λίγο μεγαλύτερη απ’ όσο περίμενα. Δεν μπορούσα όμως να αφήσω κάποια πράγματα ανείπωτα γιατί θεωρώ πως θα άφηνα κάτι σημαντικό εκτός του άρθρου. Ενώ λοιπόν σιγά σιγά ξεκινάω την ιεροτελεστία της αφαίρεσης της μπαντάνας και εναπόθεσης της πάνω στο ιερό μαξιλαράκι, ακούω στα αυτιά μου ένα τελευταίο σχόλιο … “Δώσε σκορ στο παιχνίδι”, και ποιος είμαι εγώ να της πω όχι; Για εμένα λοιπόν το Elex II παίρνει ένα σχετικά τίμιο 6, έχει πολλές δυνατότητες σαν ιδέα αλλά η μέχρι στιγμής υλοποίηση του αφαιρεί ένα τεράστιο κομμάτι από την διασκέδαση που θα μπορούσε να προσφέρει ο τίτλος.