Το γράμμα για το Hogwarts ήρθε με την Avalanche και όχι με κουκουβάγια!
Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος fan ούτε των ταινιών, ούτε των βιβλίων Harry Potter. Όσο όμορφος και αν ήταν αυτός ο μαγικός κόσμος, δεν μπορώ να πω πως τον «ένιωσα» πότε. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο παραφυσικό και στα περίεργα, να φανταστείτε δεν πίστευα ούτε ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης μικρός, αλλά αυτό είναι μια ιστορία για άλλη μέρα.
Πρόσφατα είδα όλες τις ταινίες σε μαραθώνιο μαζί με την κοπέλα μου και μπορώ να πω ότι τις βρήκα καλές, με αγαπημένη το Prisoner of Azkaban. Όταν είδα το 2020 την ανακοίνωση του Hogwarts Legacy και το τι σκοπεύει να κάνει η Avalanche, ήμουν δύσπιστος για μια ακόμα φορά. Η Avalanche δεν έχει ιστορικό σε μεγάλα triple A παιχνίδια, αλλά έχει αναπτύξει πάρα πολλά παιχνίδια της Disney.
Όσο πλησίαζε η ημερομηνία κυκλοφορίας, τόσο πιο υποψιασμένος ήμουν για το τι μπορεί να αντικρίσω. Μου φαινόταν σχεδόν απίθανο μια εταιρεία που μέχρι προχθές είχε φτιάξει παιχνίδια όπως τα Toy Story, Cars και Disney Infinity, θα μπορούσε να μεταφέρει όλον αυτό τον τεράστιο μαγικό κόσμο, χωρίς ψεγάδια και σε τόσο μεγάλη κλίμακα.
Το Hogwarts Legacy δεν ακολουθεί την ιστορία του Harry Potter που αγάπησαν οι Potterheads. Βρίσκεται στο ίδιο συμπάν φυσικά και συγκεκριμένα το 1890, 100 χρόνια πριν το Harry Potter and the Philosopher’s Stone. Ο/η πρωταγωνιστής/στρια, μπορεί να διαμορφωθεί όπως θέλουμε εμείς, με ένα αρκετά τίμιο customization, χωρίς πολλά φρου φρου, είναι πιστεύω τόσο όσο, ούτε υπερβολικό, ούτε φτωχό.
Ξεκινώντας το παιχνίδι και με το που φτάνεις στο Hogwarts, μπορείς να καταλάβεις την δουλειά που έχει πέσει και το μεγαλείο του σχολείου. Υπάρχουν παντού κειμήλια με την δική τους ιστορία, μαγεμένα πορτρέτα, σκάλες που εμφανίζονται όταν ο παίχτης θέλει να κινηθεί μέσα στο σχολείο, φυτά σε σχήμα δράκου και πολλές ακόμα ομορφιές. Στο κομμάτι το γραφικών και του συνολικού σχεδιασμού του παιχνιδιού, το παιχνίδι παίρνει άριστα. Είναι πανέμορφο και δεν βαριέσαι να κάνεις βόλτες μέσα στον αχανές κόσμο του.
Αυτό που μου άρεσε σαν λεπτομέρεια, ήταν πως όταν μπαίνεις στο house που θες, δεν μπορείς να επισκεφθείς τα υπόλοιπα houses. Δηλαδή αν είσαι Ravenclaw όπως εγώ, δεν μπορείς να μπεις στους κοιτώνες των υπόλοιπων τριών. Εκτός του Hogwarts, την εμφάνιση του κάνει και το Hogsmeade, το μόνο αμιγώς μαγικό χωριό της Βρετανίας, το οποίο δουλεύει σαν ένα τεράστιο εμπορικό, με ξεχωριστά μαγαζάκια για να αγοράσει ο παίχτης potions, ρούχα, υλικά κ.ο.κ.
Όπως μπορείτε να δείτε και στον παρακάτω χάρτη, υπάρχουν πολλά μέρη για εξερευνήσει κάποιος. Από την άλλη αυτό που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος εύλογα μέσα στο παιχνίδι, είναι η έλλειψη ζωντάνιας σε κάποια από αυτά. Δεν μπορείς να πεις πως ο κόσμος είναι ζωντανός σε κάθε πλευρά του χάρτη, ναι μεν είναι γεμάτος αλλά όχι ζωντανός. Υπάρχουν σημεία μέσα στον χάρτη που είναι πιο ζωντανά από άλλα, κάτι το οποίο εν μέρη το καταλαβαίνω καθώς είναι δύσκολο να κρατήσεις ισορροπία σε τόσο τεράστιους χάρτες.
Εν συνεχεία, πολλούς από τους NPCs, εκτός αυτών με τους οποίους ο χαρακτήρας μας συναναστρέφεται μέσα στο παιχνίδι, είναι σαν κούκλες μανεκέν που έχουν μια Α διαδρομή προκαθορισμένη, κινούνται πέρα δώθε και μονολογούν. Εξίσου ρηχές μου φάνηκαν και οι εκφράσεις προσώπου των χαρακτήρων, είτε του δικού μας, είτε των υπολοίπων. Είναι άψυχες, ρηχές, χωρίς βάθος. Το ίδιο ρηχά πολλές φορές είναι και τα voice overs, αν όχι στο σύνολο, τότε στο μεγαλύτερο μέρος τους. Όταν έκανα cast το Crucio, το οποίο είναι κατάρα, ο χαρακτήρας δεν ακουγόταν και τόσο έτοιμος να μισήσει τον αντίπαλο ή να θέλει να του κάνει κακό.
Αν και υπάρχουν ερμηνείες, όπως αυτές τους κυρίως κακού μέσα στο παιχνίδι, οι οποίες σε κάνουν όντως να πεις, «αυτόν τον μισώ», οι περισσότερες ερμηνείες δεν μου είπαν πολλά, δεν με έπεισαν. Όπως και οι εκφράσεις των προσώπων, έτσι και τα περισσότερα voice overs δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο. Δεν είναι κακά, είναι απλά ρηχά.
Εκτός του Hogwarts και των μαθήματων του, τα οποία βιώνεις σαν μικρό cinematic, το παιχνίδι είναι γεμάτο με fantastic beasts για να πιάσεις, dungeons να εξερευνήσεις και πολλά μα πολλά side quests να ολοκληρώσεις, με κάποια από αυτά να δημιουργούν τα δικά τους storylines και νέες σχέσεις με χαρακτήρες του παιχνιδιού. Το παιχνίδι είναι τεράστιο με το main story να θέλει 25 περίπου ώρες να ολοκληρωθεί και 63 ώρες για να το τελειώσει κάποιος στο 100%.
Οι μάχες είναι συναρπαστικές, φανταχτερά εφέ και διάφοροι τρόποι να σπάσει τις άμυνες των αντιπάλων, οι οποίοι scalearoun μαζί σου όσο ανεβαίνεις level, κάτι που κρατάει το παιχνίδι σε ισορροπία και δεν μπορείς να κάνεις wipe ένα ολόκληρο camp έτσι απλά. Το μόνο παράπονο είναι πως δεν υπάρχουν πολλά variations από εχθρούς.
Αυτό που βοηθάει να γίνουν οι μάχες τόσο καλές είναι τα πολλαπλά spells που έχει ο χαρακτήρας στο οπλοστάσιο του. Κάθε spell είναι μοναδικό, από το Accio που τραβάει έναν εχθρό στο μέρος σου, μέχρι και στις Unforgivable Curses, κάθε spell έχει τον σκοπό του μέσα στην μάχη. Κάποια από τα spells μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις ακόμα και για να λύσεις puzzles, κάτι που τα κάνει απαραίτητα για κάποιον που θέλει να βιώσει το παιχνίδι στο 100%.
Όπως θα δείτε μέσα στο παιχνίδι, δεν υπάρχει Quidditch, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει από το να πετάξουμε, είτε με την σκούπα μας, είτε με διάφορα mounts που υπάρχουν μέσα στο παιχνίδι. Η σκούπα φαίνεται αρκετά αργή στην αρχή αλλά υπάρχουν upgrades και μπορεί ο παίχτης να την αναβαθμίσει, έτσι ώστε να πετάει πιο γρήγορα και όχι μόνο.
Η μουσική ντύνει όμορφα την όλη εμπειρία, αφού το soundtrack του παιχνιδιού είναι πολύ κοντά στο soundtrack των ταινιών και του John Williams. Έχει γίνει φανταστική δουλειά. Αυτό που ήθελε να καταφέρει η Avalanche, να ζήσεις δηλαδή μέσα στο Hogwarts σαν μαθητής, έχει επιτευχθεί με άριστα.
Όλη η εμπειρία είναι εκεί, το Sorting Hat που σε βάζει στο House σου, το μαγαζί του Olivander με τα ραβδιά, οι Κένταυροι, τα beasts, τα potions, τα spells, τα μυστικά, τα μαθήματα, το Three Broomsticks, οι καθηγητές. Είναι όλα εκεί. Αν είστε fan των ταινιών και των βιβλίων, το παιχνίδι είναι ένα όνειρο που πήρε σάρκα και οστά.
Κάτι που με κράτησε στο παιχνίδι και μου έκανε εντύπωση καθώς δεν το έχω συναντήσει σε πολλά παιχνίδια, είναι πως έπαιζα κοντά στις 20 ώρες και μετά από missions μου έδειχνε καινούρια πράγματα, είχα φτάσει σε σημείο να λέω «ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΕΙ, ΣΤΑΜΑΤΑ». Θεωρώ ότι είναι καλό αυτό καθώς το παιχνίδι δεν στα πετάει όλα μαζεμένα και σου δίνει σιγά σιγά πληροφορία και σε καλό ρυθμό.
Το replayability του παιχνιδιού ακουμπάει τρομακτικά πολλές ώρες, καθώς κάθε house έχει κάποια unique side quests, όπως το Hufflepuff μπορεί να πάει στο Azkaban ενώ τα υπόλοιπα houses όχι. Αυτό σημαίνει πως ο παίχτης μπορεί να δαπανήσει άπειρες ώρες στο παιχνίδι, οπότε για τους hardcore fans είναι ένα κίνητρο τα unique quests.
Κλείνοντας, το Hogwarts Legacy κάνει αυτό που λέει το όνομα του, αφήνει πίσω μια κληρονομιά. Είναι στο χέρι της Avalanche να χτίσει πάνω σε αυτήν αν θέλει να κυκλοφορήσει έναν ακόμα τίτλο στο συμπάν αυτό ή να κλείσει το κεφάλαιο αυτό και να μας χαρίσει μια αμιγώς Harry Potter εμπειρία με την original ιστορία και τους χαρακτήρες που αγαπήσαμε.
Αν είστε Potterheads, το παιχνίδι είναι must, αν πάλι σας αρέσουν τα RPG και δεν έχετε σχέση με την σειρά, πιστεύω αξίζει να το βιώσετε καθώς ούτε εγώ είμαι ο μεγαλύτερος fan και πολλές φορές ο κόσμος του με πήρε από το χεράκι και χάζεψα μέσα σε αυτόν. Υπήρχαν μερικά framedrops, pop ups και κολληματάκια αλλά δεν χαλάει η εμπειρία καθόλου, είναι σχεδόν αμελητέα.
Βαθμολογία: 8,5/10
Διαβάστε ακόμη:
