Ο μήνας είναι Αύγουστος, η ζέστη μας σπάει τα νεύρα καθημερινά και οι περισσότεροι από εσάς, είτε θα είστε διακοπές, είτε θα σιχτιρίζετε που έχετε μείνει στην έδρα σας και δουλεύετε ακόμα. Άρα λοιπόν δεν είναι ο καιρός για ψαγμένες και μακροσκελείς εισαγωγές. Πάμε κατευθείαν στο ψητό. Δηλαδή να δούμε το Legends of Kingdom Rush.
Πριν ξεκινήσουμε όμως, θα πρέπει να διευκρινίσω κάτι. Το παιχνίδι ήρθε στην κατοχή μου για review, όμως από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως αντί για ένα απλό review, η θέση του δικαιωματικά ήταν στην στήλη με τα Indie Διαμαντάκια.
Πάμε τώρα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Legends of Kingdom Rush είναι, σαφώς, ένα indie παιχνίδι στρατηγικής, με turn based σύστημα μάχης, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από περίπου ένα μήνα από την Ironhide Game Studio.
Το παιχνίδι ακολουθεί το κλασσικό μοτίβο αντίστοιχων παιχνιδιών, όπου σαν παίχτες ελέγχουμε μια ομάδα από 3 (ή και περισσότερους) χαρακτήρες, με σκοπό να φέρουμε εις πέρας την εκάστοτε αποστολή. Είτε αυτό είναι στο Story Mode του παιχνιδιού, είτε στις online arenes, είτε και στα καθημερινά challenges που εμφανίζονται.
Από άποψη ιστορίας, δεν έχουμε και πολλά πράγματα να πούμε. Μια σατανική αίρεση, προσπαθεί να φέρει στον κόσμο μερικές κακές οντότητες από έναν άλλο κόσμο. Μέσα σε αυτό εμπλέκονται και διάφορα άλλα πλάσματα, όπως ορκ και τρολς (μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν fantasy κόσμο οπότε δεν γίνεται να έλειπαν, είναι πλέον κάτι σαν προαπαιτούμενο η ύπαρξη τους σε τέτοιους κόσμους), αλλά και εμείς ως οι ήρωες που προσπαθούν να αποτρέψουν την όλη φάση. Και αυτό ήταν. Δεν έχει κάτι άλλο να αναφέρουμε. Όμως, μεταξύ μας, δεν βασίζεται στο story του. Απλά υπάρχει, για να υπάρχει. Με την τσαχπινιά ότι η ιστορία παρουσιάζεται στους παίχτες με την μορφή αφήγησης ενός κόμικ, πριν από κάθε επίπεδο.
Σαν παίχτες ξεκινάμε με 3 βασικούς χαρακτήρες, ενώ στην πορεία, κάνοντας διάφορα achievments του παιχνιδιού, μπορούμε να ξεκλειδώσουμε αρκετούς ακόμα, 18 στο σύνολο. Οι χαρακτήρες, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τους golden tier και τους silver tier, με την κάθε ομάδα μας να μπορεί να έχει μόνο έναν golden χαρακτήρα μέσα όμως. Είναι κάτι σαν τους “αρχηγούς” της ομάδας, χωρίς όμως να έχουν τίποτα το “αρχηγικό” να προσφέρουν. Είναι απλά λίγο πιο δυνατοί από τους υπόλοιπους. Αυτό που με εντυπωσίασε αρχικά στο παιχνίδι, είναι ότι, αν εξαιρέσουμε τις βασικές επιθέσεις, ο κάθε χαρακτήρας έχει κάτι διαφορετικό να προσθέσει σε μια ομάδα. Ανεξάρτητα με τον ρόλο που έχει στην ομάδα (support, tank, dps). Θεωρώ πως για ένα παιχνίδι αυτού του μεγέθους, αυτή είναι μια λεπτομέρεια που το ανεβάζει πολλά σκαλιά πιο πάνω, σε σχέση με αντίστοιχα παιχνίδια του είδους του.
Εκτός λοιπόν της κάθε βασικής επίθεσης, ο κάθε χαρακτήρας έχει και από άλλα τρία διαθέσιμα spells slots, τα οποία όμως μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μόνο όσο κάνετε upgrade τους χαρακτήρες. Κι εδώ έρχεται ίσως το πρώτο αρνητικό στοιχείο του παιχνιδιού.
Όντας ένα παιχνίδι που περιέχει και roguelite στοιχεία, το κάθε run μας διαφέρει, όπως επίσης ότι και οι χαρακτήρες γίνονται reset σε κάθε ένα από αυτά τα runs. Όμως, παράλληλα, ο κάθε χαρακτήρας έχει και ένα δικό του προσωπικό exp bar το οποίο γεμίζει όσο περισσότερο τους χρησιμοποιούμε. Κι εδώ έρχεται το αρνητικό, καθώς αρχικά οι χαρακτήρες μπορούν να φτάσουν μόνο μέχρι 3 lvl, και κατά δεύτερον τα extra που σου δίνει το κάθε lvl up τους, είναι μόνο κάποια διαφορετικά spells που μπορείς να επιλέξεις, όσο τους κάνεις upgrade στο κάθε run. Α, και λίγη αύξηση στα στατιστικά τους. Απειροελάχιστη όμως.
Βέβαια, για να είμαι και δίκαιος, ορισμένα από τα spells που ξεκλείδωσα, έκαναν τεράστια διαφορά στους εκάστοτε χαρακτήρες.
Γενικά το παιχνίδι είναι αρκετά απλό. Δεν έχει πολύπλοκους μηχανισμούς, ούτε εντυπωσιακά combos. Ακόμα και τα στατιστικά των χαρακτήρων είναι μόνο 4, Armor, Life, Attack και Speed. Βασικά, το μόνο που χρειάζεται είναι οι παίχτες να έχουν λίγο μυαλό και μια υποτυπώδες στρατηγική, του στιλ, δεν πάω στην μούρη του εχθρού μου με τα range units μου. Τόσο απλό.
Τουλάχιστον το Casual mode. Στο Normal mode, τα πράγματα περιπλέκονται, καθώς τα πάντα είναι αρκετά πιο δύσκολα. Οπότε, σας συμβουλεύω καλύτερα να βρείτε τα πατήματά σας πρώτα στο Casual και μετά, αν νιώθετε αρκετά ικανοί, περνάτε και μια βόλτα από το Normal. Από προσωπική εμπειρία σας λέω μην το παίξετε μετρ και γνώστης του είδους, γιατί θα σας πλακώσουν στο ξύλο ακόμα και τα αρχικά μομπάκια.
Ένα ακόμα αρνητικό που έχω να πω για το παιχνίδι, το οποίο όμως συνδέεται και με το παραπάνω, είναι ότι οι χαρακτήρες που ξεκλειδώνεις, ενώ θεωρητικά είναι διαθέσιμοι προς τους παίχτες, πρακτικά δεν είναι, καθώς σε περίπτωση που θέλετε να τους χρησιμοποιήσετε στα μεγαλύτερα και δυσκολότερα στάδια του παιχνιδιού, θα πρέπει πρώτα να τους ανεβάσετε lvl, ξεκλειδώνοντας τα “καλά” τους spell. Είπαμε, δεν είναι απαραίτητο, είναι όμως σε ένα βαθμό αναγκαίο. Ίσως και αυτό να ήταν το σκεπτικό πίσω από το όλο σύστημα του lvl up του κάθε χαρακτήρα. Εμένα πάντως εξακολουθεί να μην μου αρέσει.
Σε γενικές γραμμές, αυτό είναι το Legends of Kingdom Rush, όπου παρά τα όσα σας είπα που δεν μου άρεσαν, το βρήκα αρκετά διασκεδαστικό. Πρακτικά, αυτό είναι και σχεδιασμένο να κάνει το ίδιο το παιχνίδι. Να παρέχει λίγες ώρες διασκέδασης (δεν είναι και για πολλά πολλά) στους παίχτες.
Το αν είναι “διαμάντι” το παιχνίδι δεν σηκώνει αμφιβολία. Για το μόνο που δεν είμαι σίγουρος είναι το πόσα καράτια είναι, με την απάντηση όμως σε αυτό το ερώτημα να διαφέρει από παίχτη σε παίχτη, άρα θα σας αφήσω να το αποφασίσετε μόνοι σας.