Γενικά οι rogue-like τίτλοι, δεν είναι κάτι που είναι για πολλά-πολλά. Μερικά runs, όταν απλά δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις και έχεις λίγες ώρες στη διάθεσή σου (άσχετα αν αρκετά από δαύτα χρειάζονται πάνω από 5+ ώρες για να τελειώσεις).
Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για το Iratus: Lord of the Dead. Ένα παιχνίδι, που ενώ δεν το λες και κακό, δεν κατάφερε να με πείσει ότι μπορεί να μπει στην ελίτ του συγκεκριμένου ιδιώματος.
Αρχικά, όπως αναφέραμε και πριν, το Iratus (δεν θα γράφω ολόκληρο το όνομα, για εξοικονόμηση χρόνου), αυτοπροσδιορίζεται ως ένα hardcore tactical rogue like παιχνίδι. Που παραδόξως, εν αντιθέσει με αρκετούς τίτλους εκεί έξω, ισχύει. Έχει και τακτική, έχει και το hardcore κομμάτι, είναι σίγουρα rogue like και φυσικά είναι ένα παιχνίδι.
Και όπως όλα τα παιχνίδια, έτσι και αυτό, έχει μια ιστορία πάνω στην οποία βασίζεται και εξελίσσεται. Μόνο που είναι αρκετά μικρή, και ίσως και ανούσια. Δηλαδή δεν είναι από τους τίτλους που σε κάνουν να θες να συνεχίσεις να παίζεις, για να δεις τι πρόκειται να γίνει στη συνέχεια. Υπάρχει για να μην σε πετάξουν απλά σε ένα dungeon και σου πουν, “Ok, σκότωσε τώρα ό,τι υπάρχει εδώ μέσα να τελειώνουμε.” Που ουσιαστικά αυτό κάνεις, αλλά τέλος πάντων.
Η ιστορία λοιπόν είναι η εξής:
Είσαι ο Iratus, ένας παντοδύναμος νεκρομάντης, που πριν λίγο καιρό σκόρπαγες τον φόβο και τρόμο. Όμως τελικά νικήθηκες και κατέληξες κλειδαμπαρωμένος σε ένα πύργο. Όπου ξυπνάς και προσπαθείς να ξεφύγεις, χρησιμοποιώντας τις ικανότητές σου. Δηλαδή επαναφέρεις στη “ζωή” κάποια, όχι και τόσο ζωντανά, πλάσματα.
Καθώς στη διάθεσή σου έχεις μόνο ό,τι βρίσκεται στον πύργο. Δηλαδή σκελετοί, ζόμπι, περισσότεροι σκελετοί και διάφορα άλλα απέθαντα, μη χαρούμενα, πλάσματα.
Βέβαια, με κάθε επίπεδο (από τα 6 συνολικά που έχει το κάθε run) που περνάμε, βρίσκουμε και από μια ακόμη μικρή ιστορία, που όμως είναι περισσότερο σαν πληροφορίες για το εκάστοτε boss του ανάλογου επιπέδου.
Και αφού ξεμπερδέψαμε με ένα από τα βασικά κομμάτια που (δεν) περιέχει ένας τίτλος, πάμε στο αμέσως επόμενο. Το gameplay. (Για τα γραφικά θα μιλήσω στο τέλος, αφού όντας άνθρωπος που είχε στην κατοχή του λίγο πιο αδύναμα PC για αρκετά χρόνια, έμαθα να εκτιμώ την ουσία ενός τίτλου και όχι τις πολύχρωμες και εφετζίδικες εικόνες.)
Gameplay λοιπόν.
Όπως είπαμε, είστε ο Iratus, και επειδή εκτός από παντοδύναμος, είστε και λίγο ψωνάρα, δεν πρόκειται να λερώσετε τα χέρια σας στη μάχη, παρά μόνο για να μαζέψετε τα κόκκαλα και τις καρδιές των οχθρών σας (ίσως και μερικά ακόμα εσωτερικά όργανα του ανθρώπινου σώματος).
Έτσι λοιπόν, οι μάχες γίνονται από τα minions που έχετε επαναφέρει στη ζωή, ακριβώς για αυτό το λόγο. Σε κάθε μάχη, φτιάχνετε μια ομάδα από 4 minions τα οποία, δίχως ίχνους συναισθηματισμού, τα πετάτε στην μάχη για να παλέψουν με ό,τι βρεθεί στο διάβα σας.
Όπου καλά κάνετε, καθώς το παιχνίδι, τουλάχιστον στο πρώτο επίπεδο δυσκολίας, σας παρέχει αρκετούς πόρους, από εγκέφαλους (χρειάζονται για να κάνετε γρήγορα lvl up τα τέρατά σας), μέχρι διάφορα αντικείμενα για να γίνετε, εσείς και ο στρατός σας, πιο δυνατοί. Οπότε δεν σας ενδιαφέρει και πολύ το να κρατήσετε τον αγαπημένο σας σκελετάκο ζωντανό, αφού μετά θα πάρετε πάλι πίσω αρκετά κόκκαλα τα οποία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να φτιάξετε είτε άλλους σκελετούς, είτε διάφορα φίλτρα ή στην τελική τα κρατάτε για να φτιάξετε καμιά σούπα όταν ξεμπερδέψετε από την όλη κατάσταση.
Και η αλήθεια είναι, ότι μια ζεστή σούπα ίσως και να ήταν αρκετά πιο χρήσιμη, από ορισμένα minions, από τις 21 συνολικά διαθέσιμες επιλογές που έχετε. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού σε όλα τα παιχνίδια που χρειάζεται να φτιάχνετε κάποιου είδους στρατό, είναι φυσιολογικό κάποια να είναι βασικά κομμάτια της στρατηγικής σας και άλλα να γυαλίζουν μόνιμα τον πάγκο.
Το καλό είναι ότι μπορεί μεν μερικά από αυτά να μην ξέρετε καν πως θα είναι οπτικά όταν τελειώσετε το παιχνίδι, υπάρχουν δε αρκετές επιλογές για να διαλέξετε κάτι που να σας ταιριάζει και φυσικά να δουλεύει.
Αφού αρκετά από τα minions σας μπορούν και συνεργάζονται αρκετά καλά μεταξύ τους. Χωρίς να υπάρχει κάποια κατηγοριοποίηση (αν και μερικές φορές θα βοήθαγε αρκετά), μέσα στην “σαπίλα” υπάρχουν tanks, glass canon damagers, debuffers, brawlers και μερικά άλλα που ακόμα ψάχνουν να βρουν τον ρόλο τους.
Και αφού σας εξήγησα, με απλά ελληνικά, την άτυπη κατηγοριοποίηση των minions, σας θυμίζω ότι μπορεί να μην λερώνετε τα χέρια σας στην μάχη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είστε ένας απλός θεατής. Εκτός από το προφανές, ότι εσείς χειρίζεστε και δίνετε εντολές στα minions, μπορείτε κιόλας να χρησιμοποιείτε και κάποια μαγικά.
Αυτά μπορεί να είναι από καθαρά damaging spells, μέχρι κατάρες και heal για τα τέρατά σας. Τα spells αυτά, όπως και μερικές passive ικανότητες, τα μαθαίνετε μέσω των, τεσσάρων διαφορετικών, talent trees που υπάρχουν.
Γενικά προς το τέλος του κάθε run σας θα έχετε αρκετό exp, έτσι ώστε να συμπληρώσετε το μεγαλύτερο μέρος και των τεσσάρων εξ αυτών. Άρα ρίχνετε μια ματιά για το τι περίπου κάνει το κάθε ένα, και στην περίπτωση που τελικά αλλάξετε γνώμη, δεν θα είναι κάτι τραγικό να συνεχίσετε σε κάποιο άλλο. Πάντως και στα τέσσερα, υπάρχουν αρκετά ωραία πραγματάκια τα οποία μπορείτε να ξεκλειδώσετε, τα οποία θα κάνουν την ζωή σας αρκετά πιο εύκολη.
Τέλος, στις μάχες, εκτός από spells, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ορισμένα potions. Αλλά εδώ υπάρχει κάτι περίεργο, θα πρέπει να τα φτιάξετε εσείς (δεν τα βρίσκετε σαν loot), χωρίς όμως το παιχνίδι να σας δίνει καμία συνταγή. Άρα τι πρέπει να κάνετε; Μα φυσικά να μαντέψετε πως φτιάχνονται, χρησιμοποιώντας διάφορα από τα εσωτερικά όργανα που ανέφερα πιο πάνω. Τι πιο λογικό από αυτό;
Δυστυχώς, έφαγα αρκετές ώρες μέσα στο παιχνίδι, προσπαθώντας να κάνω τους σωστούς συνδυασμούς, μέχρι που απλά βαρέθηκα. Στο τέλος, κατάφερα να ανακαλύψω κάποιες συνταγές, βάζοντας απλά τυχαία items μέσα στο “καζάνι”, για να διαπιστώσω τελικά, ότι δεν είναι και τόσο χρήσιμα, τουλάχιστον όχι αυτά που μπορούσα να φτιάξω εγώ.
Ά, κάτι ακόμα που ξέχασα να αναφέρω. Στο παιχνίδι, τα minions εκτός από να τα πετάτε, άκαρδα, στην μάχη, μπορείτε να τα στέλνετε και για κάτι άλλο. Να δουλεύουν. Μέσα σε όλα αυτά που υπάρχουν στο Iratus, alchemy, crafting, talent trees, κτλ, υπάρχει και ένας χώρος που ονομάζεται Graveyard. Εκεί, υπάρχουν διάφορες “θέσεις εργασίας”, έτσι ώστε τα τέρατά σας να ζήσουν το δικό τους…American Dream.
Δουλεύοντας για εσάς, ανάλογα με το μέρος που τα έχετε τοποθετήσει, σας παρέχουν διάφορους πόρους και επιπλέον exp. Επιπλέον, αν σας ενδιαφέρει εν τέλει η υγεία ενός εκ των τεράτων σας, υπάρχει και ένα μέρος στο οποίο μπορείτε να τα βάζετε για να heal-άρουν ή ακόμα και να πάρουν exp αν δεν χωράνε στην τετράδα που έχετε για μάχη. Γιατί ναι, και τα τέρατα έχουν κι αυτά δικό τους exp σύστημα.
Ωραία, τώρα ό,τι σας είπα σχετικά με την ευκολία του παιχνιδιού…ξεχάστε το.
Κάποια στιγμή, κατά την διάρκεια του αρχικού loading του παιχνιδιού, σας πετάγεται ένα μήνυμα, το οποίο σας προετοιμάζει για την “δυσκολία” που πρόκειται να συναντήσετε μέσα στο Iratus.
Την πρώτη φορά που το διάβασα, ψάρωσα η αλήθεια είναι. Αφού αν εξαιρέσουμε το κομμάτι με τα potions, όλο το υπόλοιπο πήγε αρκετά ομαλά. Σε σημείο να κοροϊδέψω τους δημιουργούς ότι έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και φυσικά δεν παρέλειψα να ευλογήσω τα γένια μου, λέγοντας ότι είμαι αρκετά καλός στο παιχνίδι.
Μέχρι που άρχισα να παίζω στις επόμενες δυσκολίες και θυμήθηκα το ρητό, “Γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος”.
Η δυσκολία του παιχνιδιού έρχεται και σε χτυπάει κατακούτελα. Πιο δυνατά τέρατα, τέρατα που κάνουν join την μάχη, resources με το σταγονόμετρο και γενικά πολύ ξύλο από παντού.
Όπου μπορεί να ήταν μια ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι πλέον ένιωθα ότι, “Ok, τώρα παίζουμε σοβαρά”, εξελίχθηκε όμως πολύ γρήγορα στο άλλο άκρο, δηλαδή σε σημείο τα νεύρα μου να χορεύουν κλακέτες.
Πέθαινε ένα τέρας μου και του έκανα επικήδειο. Μάζευα τα κόκκαλα ένα ένα και υπολόγιζα μέχρι και το τελευταίο για να φτιάξω ό,τι χρειαζόμουν. Και φυσικά μερικές φορές τα “κουκιά” δεν έβγαιναν με τίποτα.
Αλλά αυτό θα το δείτε και μόνοι σας, αν και όταν αποφασίσετε να δοκιμάσετε το Iratus.
Πριν κλείσουμε, σας χρωστάω και κάτι για τα γραφικά.
Δεν είναι κάτι το οποίο το βλέπεις και μένεις με το στόμα ανοιχτό. Αλλά δεν είναι και κάτι που σου αφήνει ξινίλα. Είναι προσεγμένα, αλλά μέχρι εκεί. Επίσης, η κινησιολογία των χαρακτήρων έχει και αυτή τα όρια της. Καλή, αλλά αρκετά επαναλαμβανόμενη. Βέβαια, και τα περιθώρια που υπάρχουν, για τους δημιουργούς, για να “παίξουν”, είναι κάπως στενά.
Αλλά είναι ένα παιχνίδι, το οποίο δεν βασίζεται σε αυτά. Είναι όσο καλά χρειάζονται για να μην ξενερώσουν οι παίχτες. Στην τελική, ανήκει σε μια κατηγορία παιχνιδιών, όπου δεν χρειάζονται φανφάρες για να τα απολαύσεις.
Γενικά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι το παιχνίδι και η εμπειρία που έχει να σας προσφέρει είναι αρκετά ικανοποιητική και γενικά στα πιο δύσκολα επίπεδα θα είναι γενικά πιο challenging και γενικά, θα πρέπει να σταματήσω να λέω “γενικά”.
Σε γενικές γραμμές (δεν άντεξα) πάντως, είναι ένας τίτλος όπου θα αξίζει τα λεφτά του και τον χρόνο σας, μόνο αν είστε διατεθειμένοι να του αφιερώσετε λίγο παραπάνω χρόνο, συγκριτικά με άλλους τίτλους της ίδιας κατηγορίας.
Αν ναι, τότε σίγουρα δοκιμάστε το. Αν όχι, τότε νομίζω καλύτερα είναι να κοιτάξετε κάπου αλλού.
Βαθμολογία: 6 (χαμηλή, μόνο και μόνο για τα σκατο-potions που ακόμα δεν τα έχω βρει όλα)