Ο πρώτος γύρος της κόντρας που έχει ξεκινήσει στα γραφεία του GameLab τελείωσε, έχοντας έναν ξεκάθαρο νικητή. Όμως όπως είπαμε, ήταν ένας μόνο γύρος. Ακόμα η μάχη έχει πολύ δρόμο μπροστά της και οι αναμετρήσεις που έρχονται, προβλέπονται συναρπαστικές.
Αφού λοιπόν δώσαμε τον απαραίτητο χρόνο για τους, ας μας επιτραπεί η έκφραση, μονομάχους να ξεκουραστούν στις γωνίες τους, ήρθε η ώρα το καμπανάκι να σημάνει την έναρξη του δεύτερου γύρου.
Οι ρόλοι όμως αυτή τη φορά έχουν αλλάξει, όπως και οι στρατηγικές τους. Ο Γιάννης αυτή τη φορά θα είναι αυτός που θα βγει στην επίθεση, προσπαθώντας να κάμψει τις άμυνες του Ρωμανού, υποστηρίζοντας ότι τα multiplayer παιχνίδια είναι καλύτερα από αυτά των singleplayer.
Όμως αρκετά με τις εισαγωγές, αφού και οι δύο τους, δεν κρατιούνται να αναμετρηθούν για μια ακόμη φορά στις αυτοσχέδιες αρένες μας. Οι οποίες έχουν αρχίσει και μαζεύουν και αρκετό κόσμο στο κοινό, που σίγουρα διψάει για μάχη. Και φυσικά στο τέλος της ημέρας, είναι το ίδιο το κοινό που καθορίζει τον νικητή με τις δικιές τους ψήφους.
Mutliplayer (Γιάννης)
Μπορεί ο μικρός Ιταλός υδραυλικός σου να κατάφερε να κερδίσει τον γλυκό μου μπλε σκαντζόχοιρο, με ελάχιστη διαφορά, αλλά όπως κι ο Sonic, έτσι κι εγώ θα σηκωθώ για να σε αντιμετωπίσω για δεύτερη φορά, γεμάτος ανδρεία και θάρρος, και να πάρω το αίμα μου πίσω.
Κάνοντας λοιπόν σβούρες και μαζεύοντας όλες τις δυνάμεις που μου δίνουν εκατομμύρια teammates ανά τον κόσμο, είμαι έτοιμος να σε συντρίψω.
Έχεις μια άσχημη μέρα; Θες να ξεσπάσεις κάπου; Θες να βρίσεις ή ακόμα και να κάνεις κακό σε κάποιον, αλλά δεν μπορείς γιατί δεν είναι ηθικά και νομικά σωστό. Ε λοιπόν τι καλύτερο από το να σκοτώνεις αντίπαλους σε ένα BR fps; Τι καλύτερο από το να κερδίζεις ένα game στο R6 5-4 overtime και να γράψεις στους αντίπαλους σου “ggs go play Tetris”; Ή να κερδίσεις ένα fight που ενώ κάποιος αντίπαλος σου έκανε bm λέγοντας σου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον σκοτώσεις, εσύ τελικά να απαντάς με teabag πάνω από το πτώμα του (όσοι δεν ξέρετε τι είναι το teabag μπορείτε να το google-άρετε). Και πρόσεξε, αυτά τα κάνεις σε άλλους παίχτες. Ανθρώπους. Όπου μερικές φορές είναι και πιο ικανοί (θεωρητικά) σε επίπεδο ικανοτήτων. Όχι σε NPC όπου κάθονται ακίνητα, ή έχοντας ένα πολύ συγκεκριμένο μοτίβο στις κινήσεις τους, περιμένοντας απλά τον θάνατό τους.
Στα multiplayer, πρέπει να έχεις αντίληψη, αντανακλαστικά, γρήγορη σκέψη κι όχι απλά καλό μνημονικό. Πρέπει να προσαρμόζεσαι στις κινήσεις των αντιπάλων σου ή και των συμπαικτών σου, από το να πηγαίνεις απλά ευθεία σε ένα προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Πιο απλά, μήπως και το καταλάβεις καλύτερα αυτό που σου λέω, είναι ότι όταν εσύ μαθαίνεις τα patterns, εγώ πρέπει να αναλύω και να εφαρμόζω δεκάδες διαφορετικές στρατηγικές ανά λεπτό, με συνιστώσες που είναι συνεχώς μεταβαλλόμενες.
Επιπλέον, είναι μια ασχολία με την οποία μπορείς να περνάς τον χρόνο σου με την παρέα σου. Κάτι που, ειδικά το τελευταίο διάστημα που δεν μπορείτε να βρεθείτε από κοντά, είναι αρκετά σημαντικό. Μπορείς να τους κοροϊδεύεις και να τους βρίζεις όταν “λούζουν” ή ακόμα και να τους ενθαρρύνεις και να τους δίνεις συμβουλές για να γίνουν καλύτεροι. Στην τελική, κάτι καλύτερο από την επιτυχία, είναι όταν μπορείς να την μοιράζεσαι με τα “δικά” σου άτομα, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι αυτή.
Πάμε όμως τώρα λίγο δούμε τι έχεις εσύ. Ωραίο story, ωραία γραφικά και μετά τι; Τι θα λες στα εγγόνια σου αύριο μεθαύριο όταν θα σε ρωτάνε τι κατάφερες στην ζωή σου; Ότι σκότωσες ένα boss στο Elden Ring μετά από χιλιάδες προσπάθειες, ή το πόσες φορές είδες στην οθόνη σου το You Died; Δεν θα ήταν να πιο ωραίο να τους πεις, “Έλα εδώ παιδί μου να σου πω για τα 1v5 και τα clutch που έκανα στα νιάτα μου” και να σε κοιτάει στα ματιά με συγκίνηση και θαυμασμό;
Καλό και το single player δεν λέω, αλλά τι να την κάνεις την ζωή χωρίς φίλους; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί τα περισσότερα story games βάζουν co-op στοιχεία μέσα; Άσε θα σου απαντήσω εγώ. Γιατί προσπαθούν να πάρουν λίγο από την “γλύκα” των multi.
Και για να κλείσω εδώ, αν και νομίζω ότι έχω κερδίσει ήδη αυτή την μάχη, θα κάνω από μονός μου αντεπίθεση και θα σου πω πως, ναι έχει και τα αρνητικά του το multiplayer. Kακούς συμπαίκτες, άτομα που τρολλάρουν κλπ κλπ, αλλά όπως και στην πραγματική ζωή, έτσι και στα παιχνίδια, είναι στο χέρι σου να βρεις ένα τρόπο να αντιμετωπίζεις αυτά τα άτομα.
Singleplayer (Ρωμανός)
Αρχικά φίλε μου Ιωάννη, αν εσύ όποτε έχεις νεύρα θες να πάρεις ένα καδρόνι και να βγεις έξω να βαράς κόσμο, δεν είσαι για multiplayer παιχνίδια, αλλά για το Δαφνί. Αλλά έστω, ότι παίρνουμε τα multiplayer ως ένα κάποιο τρόπο για να ξεσπάσεις κάπου. Θα σου κάνω μια πάρα πολύ απλή ερώτηση, Έστω λοιπόν ότι ισχύουν όλα σου τα «έστω», τι γίνεται στη περίπτωση που μπεις για μια παρτίδα ενός παιχνιδιού και χάσεις; Και τι γίνεται όταν μία ώρα μετά δεν έχεις καταφέρει να σταυρώσεις μία νίκη (το ξέρουμε όλοι ότι υπάρχουν και αυτές οι μέρες); Και τέλος, τι σκέφτεσαι όταν συνειδητοποιήσεις ότι αυτός ή αυτοί που σε νικάνε είναι ένα μάτσο πιτσιρίκια και σε troll-άρουν μέσα στη μάπα σου; Η απάντηση είναι απλή. Χειριστήριο-πληκτρολόγιο σπασμένα, άρα και έξοδα από το πουθενά, και φυσικά μάντεψε…ακόμα περισσότερα νεύρα.
Πάμε τώρα στο κομμάτι των φίλων που έθιξες. Πόσο φίλος είσαι με τον τυχαίο-όνομα69 που φάγατε προχτές το σούπερ-ντούπερ-μίθικ boss στο WoW; Να φανταστώ λέτε καθημερινά τα νέα σας πίνοντας καφεδάκι στο Discord; Λέτε τα προσωπικά σας προβλήματα ο ένας στον άλλο; Αλλά οκ, σίγουρα θα έχεις και κανονικούς φίλους με τους οποίους θα παίζεις μαζί τους. Γιατί να τους βρίσεις; Δεν νομίζω ότι τους βρίζεις όταν νικάτε, άρα μπαίνουμε στην αρχική κατηγορία, όπου δεν θα τα αναφέρω πάλι γιατί θα μπούμε σε λούπα.
Αλλά ας αφήσουμε την «κοινωνική» έκταση του παιχνιδιού και ας πάμε καθαρά στα παιχνίδια. Ένα παιχνίδι έχει σχεδιαστεί για να σου προσφέρει συναισθήματα. Και κάπου εδώ θα σου πω κάτι που ίσως σε σοκάρει. Υπάρχουν κι άλλα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κανείς εκτός των νεύρων. Υπάρχουν games που σε βάζουν να σκεφτείς, σε μαθαίνουν γνώσεις, σε κάνουν ίσως ακόμα και να δεις με μια άλλη οπτική κάποιο θέμα. Σου εξάπτουν την φαντασία και σου προκαλούν ενθουσιασμό. Και τέλος σου δίνουν κάτι που σίγουρα δεν σου δίνουν τα multi. Χρόνο και τον δικό σου ρυθμό. Αν για παράδειγμα σου φαίνεται κάτι αρκετά δύσκολο και είναι πάνω από τις δυνάμεις σου, ρίχνεις την δυσκολία (και φυσικά το ανάποδο). Θα ήθελα να σε δω να προσπαθείς να εξηγήσεις στον IwasWithYourMoM123, ότι είναι η πρώτη φορά που παίζεις LoL (τυχαίο παράδειγμα, αλλά βγαλμένο μέσα από τη ζωή) και αυτός αντί να σε «γλεντάει» να σου δίνει κάποια tips (δεν λέω ότι δεν υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, αλλά δυστυχώς αυτό είναι το σύνηθες).
Ανέφερες κάποια στιγμή το αίσθημα της επιτυχίας και ότι την μοιράζεσαι με τους φίλους σου. Το θέμα όμως είναι, ότι αρκετές από αυτές τις φορές, χωρίς να μειώνω την αξία της, δεν την αξίζεις σαν παίχτης. Και σε ρωτάω και θέλω να μου απαντήσεις με το χέρι στην καρδιά, τι είναι καλύτερο, αυτό που λες εσύ ή όταν μετά από αμέτρητες προσπάθειες καταφέρνεις και περνάς τελικά κάποιο δύσκολο boss. Με καθαρό γνώμονα τις ικανότητές σου και μόνο. Δεν σε «κουβάλησε» κάποιος, ούτε σκότωσες κάποιον που ήταν σαφώς κατώτερου επιπέδου από εσένα. Το συναίσθημα που λέω εγώ έχει αξία ανεκτίμητη, για όλα τα δικά σου, υπάρχει στην τελική και η χρεωστική σου κάρτα, αφού όπως κι εσύ γνωρίζεις, στα περισσότερα multiplayer, δεν χρειάζεται καν η ικανότητα για να είσαι ο καλύτερος σε ένα παιχνίδι.