Εγκαινιάζουμε σήμερα την νέα μας στήλη, στην οποία οι συντάκτες του GameLab αφήνουν στην άκρη τις υποχρεώσεις τους και πιάνουν την “πένα” τους, με μοναδικό σκοπό να βγάλουν το άχτι τους. Διαλέγουν λοιπόν από ένα παρεμφερές θέμα, και σε κάτι σαν mini debate προσπαθούν να “πείσουν” τόσο τον αντίπαλό τους, όσο και το κοινό (που διψάει για αίμα), ότι η άποψή τους είναι και η καλύτερη. Μια τυπική μέρα στα γραφεία μας θα μπορούσε να πει κανείς. Όμως όχι, πλέον έχουμε κάνει στην άκρη τα έπιπλα και έχουμε μπει στο αυτοσχέδιο ρινγκ μας. Αρκετά όμως με τις εισαγωγές, σε λίγα δευτερόλεπτα θα χτυπήσει το καμπανάκι, με τους πρώτους “μαχητές” να είναι ο Ρωμανός στην επίθεση και ο Γιάννης στην άμυνα. Κάτι τελευταίο, όπως βλέπετε, μέσα στην αρένα του GameLab, δεν υπάρχουν, θέσεις, αξιώματα και τίτλοι ευγενείας. Είναι μόνο δύο άτομα και οι πένες τους (ή τα πληκτρολόγιά τους). Ας νικήσει ο καλύτερος.
Super Mario (Ρωμανός)
Αρχίζοντας αυτή την αντιπαράθεση, ο Θεός να την κάνει, θα μπορούσα να σου πω απλά ότι η ίδια σου η ύπαρξη, οφείλεται στον αγαπητό Mario, αφού ήσουν και είσαι ακόμα μην γελιόμαστε, μια προσπάθεια της Sega να κλέψει λίγο από την δόξα του. Θα μπορούσα επίσης να πω, ότι ο Mario είναι ένας χαρακτήρας που έδωσε πνοή και χάραξε την πορεία ενός ολόκληρου ιδιώματος παιχνιδιών (τα platform εννοώ σε περίπτωση που αναρωτιέσαι).
Αλλά δεν θα κάτσω να ασχοληθώ καν με αυτά, αφού θέλω να παίξω μπάλα με μειονέκτημα, μήπως και έχεις καμιά ελπίδα. Οπότε άσε στην άκρη την ιστορία. Άσε στην άκρη και τους αμέτρητους τίτλους στους οποίους πρωταγωνιστεί ο υδραυλικός, αφού ούτε εκεί σε παίρνει να πεις κάτι. Πάμε σε καθαρό, αγνό gameplay.
Ο Mario ανά τα χρόνια, έχει φάει μανιτάρια, ενώ εσύ έκανες σβούρες, έχει φάει φλεγόμενα μανιτάρια, ενώ εσύ ακόμα έκανες σβούρες, έχει σώσει πριγκίπισσες περισσότερες φορές από όσες μπορείς να μετρήσεις, ενώ εσύ ακόμα κυλιόσουν στο έδαφος κάνοντας σβούρες, έχει καβαλήσει δράκους (έστω και μικρούς), ενώ εσύ μάντεψε τι έκανες πάλι. Ναι καλά κατάλαβες. Σβούρες. Γενικά έχει κάνει τόσα επιτεύγματα που όσο εσύ κοιτάς μια το έδαφος και μια τον ουρανό, δεν μπορείς να τα διανοηθείς καν.
Πάμε τώρα στους κύριους συνοδευτικούς χαρακτήρες. Εγώ θα πω για τον bro, τον Luigi. Ο οποίος ήταν τόσο καλοσχεδιασμένος όπου κατέληξε να έχει και δικιές του σειρές παιχνιδιών. Εσύ; Εσύ έχεις μια καφέ αλεπού που κάνει απλά ελικοπτεράκι με την ουρά της. Θα έλεγα το όνομά του, αλλά δεν το γνωρίζω. Όπως δεν το γνωρίζεις μάλλον ούτε εσύ, αφού πρόκειται για τον μέγιστο κομπάρσο στην ιστορία των παιχνιδιών.
Θες μήπως να περάσουμε και στους “κακούς”; Πάμε κι εκεί λοιπόν. Εγώ έχω μια τεράστια, ανθρωπόμορφη, άγρια χελώνα, ενώ εσύ έχεις ένα μουστακαλή τύπο, με τόσες αποτυχίες που τον βλέπει ακόμα και το Coyote των Looney Tunes και γελάει.
Το μόνο που, ίσως, σου δίνω, είναι ότι έχεις ΜΙΑ ταινία στις μεγάλες οθόνες που βλέπεται υποφερτά. Αλλά είναι μόνο αυτό. Ακόμα και σε ταινίες ενηλίκων να πάμε, μέχρι κάποια χρόνια πριν, το keyword Bowsette (η θηλυκή έκδοση του final boss) ήταν στο Top 5 των αναζητήσεων των εν λόγω site.
Όμως αρκετά με αυτή την κατάσταση γιατί μπορώ να μιλάω για μέρες και ακόμα να μην μπορείς να βρεις κάτι στο οποίο να με «χτυπήσεις». Η κύρια διαφορά τους, για να τελειώνουμε, ξέρεις ποια είναι; Είναι το ότι, ενώ o Sonic έγινε η mascot μιας εταιρίας, ο Mario έγινε το πρόσωπο μιας ολόκληρης γενιάς…
Sonic (Γιάννης)
Σαν τον εμβληματικό μπλε σκαντζόχοιρο που βγήκε σαν απάντηση της Sega στον κοντό Ιταλό υδραυλικό της Nintendo, έτσι και εγώ θα αμυνθώ σε αυτή την “επίθεση”. Κάτι που βέβαια θα είναι δύσκολο καθώς ήδη κινδυνεύω να πάθω κάτι από τα γέλια, αφού πρώτη φορά στα χρονικά βλέπω επίθεση που έχει ως επιχείρημα ψυχοτροπικά μανιτάρια.
Ας ξεκινήσουμε από το backstory του Sonic, που σιγουρά είναι πολύ καλύτερο από του, ας τον πούμε, “Super” Mario. Ο Sonic δεν είναι απλά ένα σκαντζόχοιρος που τρέχει και κάνει σβούρες, αλλά είναι ένας ήρωας που προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από έναν τρελό επιστήμονα που θέλει να κυριαρχήσει τον κόσμο. Για να δούμε λίγο τι κάνει ο υδραυλικός. Α ναι, προσπαθεί να σώσει μια πριγκίπισσά από μια χελώνα. Που αν θυμάμαι καλά, χρειαστήκαν και πάρα πολλά παιχνίδια για να τα καταφέρει αυτό. Μάλλον ήταν πολύ γρήγορη για τον Mario ε; Και αφού τελικά φτάσαμε στην χελώνα, πώς το καταφέρνει αυτό; Τρώει μανιτάρια, καβαλάει δράκους και πολεμάει αλλά μανιτάρια και κάτι μικρές αθώες χελώνες. Καταλαβαίνεις το λάθος αυτής της πρότασης; Επίσης, ας αγνοήσω για λίγο τις παραισθήσεις από τα μανιτάρια κι ας θεωρήσω ότι όλα αυτά δεν γίνονται μέσα στο κεφάλι σου μόνο κάνοντάς σου μια ερώτηση. Αυτή η πριγκίπισσα που λες, γιατί κάθε φορά βρίσκεται στην αγκαλιά μιας χελώνας; Είμαστε σίγουροι ότι την κλέβει κι όχι ότι δεν προσπαθεί απλά να ξεφύγει από έναν τύπο που το μόνο που κάνει είναι να “την βρίσκει” με ουσίες; Ρωτάω εγώ τώρα.
Όσο για τα sidekick που ανέφερες, o Tails και ο Knuckles (2 μόνο από τους πολλούς) δεν είναι απλά 2 άτομα που χρησιμοποιεί ο Sonic για τις βρομοδουλειές του. Είναι οι φίλοι του που τον βοηθάνε στην μάχη, οπότε σε θέμα sidekick νομίζω δεν χρειάζεται καν να μπω σε διαδικασία να το αναλύσω. Πόσο μάλλον όταν ο Mario έχει στο πλάι του… τον πράσινο Super Mario. Ααα συγγνώμη, τον αδερφό του τον Luigi. Ξέχασα ότι είχε κι όνομα.
Όσο για τους εχθρούς, ενώ ο Ιταλός υδραυλικός πολεμάει μια δρακοχελώνα ο Sonic τα βάζει με τρελούς επιστήμονες, ρομπότ, ακόμα και κλώνους του. Τέλος, για να απαντήσω και σε αυτό, ο Sonic δεν χρειάζεται να είναι σε άλλες σειρές παιχνιδιών, γιατί πολύ απλά έχει καταφέρει να κάνει επιτυχία με την δικιά του σειρά, χωρίς να μπλέκεται στα ποδιά των άλλων.
Κλείνω λοιπόν, αφιερώνοντας τον στίχο ενός τραγουδιού στον Super Mario…”They see me rollin, they hatin”.