Ankara Mario, Ankara Mario, Ankara Mario, goal goal goal goal goal goal goal!
Οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι, ξέρουν από που είναι η παραπάνω ατάκα. Αν δεν γνωρίζετε, είναι από την περιγραφή του Barcelona – Getafe, στο οποίο ο Messi έβαλε ένα από τα καλύτερα γκολ της καριέρας του. Μπορείτε να το δείτε και παρακάτω.
Κάπως έτσι άλλαξα το όνομα και έβαλα αυτό του Mario, αφού το παιχνίδι για το οποίο σας γράφω σήμερα, είναι το Mario Strikers: Battle League, το οποίο μου έστειλε η αγαπημένη μας CD Media! Όταν είδα πως πρόκειται για ένα Super Mario παιχνίδι, αλλά με ποδόσφαιρο είπα «οκ, αυτό πρέπει να το παίξω.» Η αλήθεια είναι όμως πως έχω ανάμεικτα συναισθήματα.
Πρώτα απ’ όλα, το παιχνίδι έχει εξαιρετικά γραφικά. Είναι όμορφο και όλα τα μοντέλα έχουν την λεπτομέρεια που χρειάζεται, από τους χαρακτήρες, μέχρι τις πίστες που διαλέγεις για να παίξεις. Ένα ακόμα μεγάλο ατού, είναι τα animations.
Οι πίστες όταν δημιουργούνται, δίνουν το κάτι παραπάνω στο παιχνίδι, ενώ το παραπάνω δίνουν και τα animations όταν μπαίνουν οι παίχτες μέσα στο γήπεδο και όταν σκοράρουν, αφού τότε μπορείς να δεις τους δικούς σου να πανηγυρίζουν, τους αντίπαλους να εκνευρίζονται, όπως και το αντίστροφο.
Μένοντας στα animations και κατ’ επέκταση στα cutscenes, το παιχνίδι έχει πρωτότυπα και φαντασμαγορικά cutscenes, για τα hyper shots των χαρακτήρων. Ο Yoshi π.χ. γεννάει ένα τεράστιο αυγό και αυτό αντικαθιστά την μπάλα, ο Wario πηδάει στον αέρα και πέφτει πάνω στην μπάλα με τον πωπό του και εκτοξεύει την μπάλα με τεράστια δύναμη, και πολλά ακόμα.
Ως προς το gameplay, το παιχνίδι ξεκινάει και σου δίνει κάποια tutorials με σκοπό να ξεκινήσεις να το μαθαίνεις. Μπορείς να πάρεις μέρος σε Quick Match ή σε Cup Battles. Το Quick Match είναι το κλασικό που υπάρχει σε κάθε sports game, μπαίνεις και παίζεις γρήγορα ένα παιχνίδι. Τα Cup Battles από την άλλη, είναι μια σειρά από τουρνουά, στα οποία έρχεσαι αντιμέτωπος με διάφορες ομάδες, καταλήγοντας στο Championship Cup, στο οποίο πρέπει να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό.
Το παιχνίδι είναι αρκετά γρήγορο και έχει ωραία mechanics. Ειδικότερα, υπάρχουν ψιλοκρεμαστές μπαλιές, κάθετες πάσες, σκληρά τάκλιν, εναέρια αλλά και κανονικά σουτ. Όμως την παράσταση κλέβουν τα hyper shots, τα οποία όπως ανέφερα και παραπάνω, είναι πανέμορφα και αισθητικά δίνουν χαρακτήρα στο παιχνίδι.
Το multiplayer κομμάτι σου δίνει την δυνατότητα να φτιάξεις το δικό σου club, με το δικό σου γήπεδο, τον δικό σου αρχηγό ομάδας, τις δικές σου φανέλες, το δικό σου logo, το δικό σου όνομα ή να μπεις στο club κάποιου αλλού, με σκοπό να ανέβεις τα ranks.
Ο παίχτης μπορεί να διαλέξει ανάμεσα από 10 χαρακτήρες, οι οποίοι μπορούν να τροποποιηθούν αγοράζοντας εξοπλισμό, ο οποίος αλλάζει τα stats των χαρακτήρων. Διαλέγοντας π.χ. ένα κράνος, μπορεί ο χαρακτήρας να πάρει +2 στο Strength και -2 στο Technique, το αντίστοιχο ισχύει και για άλλα κομμάτια εξοπλισμού, απλά για διάφορα άλλα stats.
Αυτό είναι το παιχνίδι. Τώρα, ίσως κάποιοι να με θεωρήσουν υπερβολικό αλλά θα κάνω μια κριτική με το γάντι χωρίς προσβολές, γιατί μου αρέσει να είμαι ειλικρινής. Το παιχνίδι είναι φτωχό, αλλά είναι ευχάριστο. Τι θέλω να πω με αυτό; Το single-player κομμάτι, μπορεί να το τελειώσεις σε κάτι ώρες και μετά δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις εκτός του multiplayer. Ο εξοπλισμός επίσης, δεν φαίνεται να κάνει τρομακτικές αλλαγές στον τρόπο που ανταποκρίνονται οι χαρακτήρες.
Ακόμα, τα animations όλων των ειδών, αρχίζουν να γίνονται βαρετά μετά από κάποιες ώρες παιχνιδιού και αυτό οφείλεται στο μικρό roster χαρακτήρων. Το αντίστοιχο παιχνίδι που είχε βγει στο Wii, είχε roster 20 χαρακτήρων, μιλάμε για διπλάσιο αριθμό, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει το ίδιο επαναλαμβανόμενο.
Επίσης, θα ήταν ωραίο να νιώθεις διαφορετικά παίζοντας σε διαφορετικά γήπεδα, τα οποία είναι και υπερβολικά μικρά. Πείτε μου εσείς, το ίδιο νιώθεις με το να παίζεις στο Bernabeu και το ίδιο στο ΟΑΚΑ; Δεν νομίζω. Οπότε, θα έπρεπε να νιώθεις διαφορετικά στο κάθε ένα από τα πέντε γήπεδα, λείπει το κλίμα, είναι παντού το ίδιο. Επιστρέφοντας στο single-player, το AI είναι τραγικά εύκολος αντίπαλος, δεν νιώθεις απειλή, είναι σαν να κλέβεις εκκλησία.
Το άσχημο είναι πως και στο multiplayer κομμάτι, το παιχνίδι έχει κάποια θέματα, αλλά η Nintendo έχει υποσχεθεί πως θα το φτιάξει. Επιπλέον, είστε τέσσερα άτομα στην οικογένεια και θέλετε να παίξετε και οι τέσσερεις; Μπουμ δεν γίνεται, μόνο μέχρι δυο μπορούν, κάτι το οποίο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γίνεται, δεν βγάζει νόημα.
Κακά τα ψέματα, μπορείς να βιώσεις ότι έχει να σου προσφέρει το παιχνίδι, μέσα σε κάτι ώρες και είναι κρίμα γιατί υπάρχει μια Α βάση, πάνω στην οποία θα μπορούσαν να χτίσουν και να βγάλουν κάτι πάρα πολύ καλό και αντάξιο της τιμής των 60€.
Τα χρήματα αυτά, με βάση αυτό που προσφέρει το παιχνίδι είναι εξωφρενικά πολλά. Ίσως η Nintendo βγάλει κάποια DLCs μέσω των οποίων προσθέσει περιεχόμενο στο παιχνίδι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι έπρεπε να βγει τόσο φτωχό. Πρέπει οι εταιρείες να σταματήσουν να χρησιμοποιούν τα DLCs σαν τούβλα για να χτιστεί το σπίτι και να ξεκινήσουν να τα χρησιμοποιούν με σκοπό να επεκτείνεται το σπίτι.
Το παιχνίδι ως προς το gameplay και τα γραφικά είναι καλά, αυτό που λείπει είναι ποσότητα και ποιότητα ως προς το περιεχόμενο. Αυτά από εμένα, εγώ το παιχνίδι θα το έπαιρνα σε κάποια έκπτωση και τα 60€ θα τα έδινα με επιφύλαξη. Τα λέμε στο επόμενο review, το οποίο έχει να κάνει με χελώνες…