Τι είναι πια αυτό το Alone in the dark: illumination για το οποίο όλοι (δεν) μιλάνε;
Ρίχνοντας μια ματιά στα χιλιάδες παιχνίδια που υπάρχουν, έπεσα σε αυτό το διαμαντάκι για το οποίο θα σας πω σήμερα. Το Alone in the dark: illumination από την εταιρία Atari, είναι η έκτη απόπειρα του παιχνιδιού αυτού να μας κάνει να περάσουμε καλά. Πρόκειται για ένα παιχνίδι επιβίωσης αλλά και τρόμου (γελάω) για Windows.
Είναι online μόνο επειδή μπορούν να παίξουν μαζί έως και 4 παίκτες. Κατατάσσεται στην κατηγορία third person shooting game, αλλά εγώ θα έλεγα πως μοιάζει περισσότερο με first person απλά από λίγο πιο μακριά. Το παιχνίδι ήρθε στα χέρια μας το 2015 και η τιμή του αυτή τη στιγμή πιστεύω πως είναι υπερβολική για αυτά που μας δίνει.
Έχει μεταφυσικά στοιχεία, τα οποία βοηθούν στην δημιουργία του «τρομακτικού» κλίματος του παιχνιδιού. Αυτά είναι, τα τέρατα που εμφανίζονται, το σκοτεινό (όχι για πολύ) περιβάλλον και η προσπάθεια να δημιουργήσουν κάτι σαν «κυνηγό» Winchester.
Τι σκατά συμβαίνει εδώ;
Τι συμβαίνει λοιπόν στον κόσμο αυτό; Το παιχνίδι σε βάζει κατευθείαν στο ψητό έτοιμο να αντιμετωπίσεις τα τέρατα που θα σου παρουσιάσει. Ο μόνος τρόπος να μάθεις τι έχει συμβεί και πως βρέθηκες εδώ, είναι να διαβάσεις μερικές παραγράφους που σου δείχνει στην αρχή του παιχνιδιού.
Βρισκόμαστε λοιπόν στην Virginia, σε μια πόλη η οποία κάποτε ήταν γεμάτη ζωή. Πλέον όμως, ύστερα από ένα ατυχές συμβάν με μια πλημμύρα, την έχουν εγκαταλείψει για χρόνια. Κανείς δεν πλησίαζε την πόλη λόγω της φήμης που είχε. Λεγόταν πως κάποια περίεργα πλάσματα ζούσαν πλέον εκεί. Ενώ ξεκινάς λοιπόν παίζεις ως ένας από τους παρακάτω χαρακτήρες:
- Theodor, ο κυνηγός
- Celeste, η μάγισσα
- Gabriella, η μηχανικός
- Πάτερ Henry, ο ιερέας
Σκοπός του παιχνιδιού είναι να αποφύγεις και να σκοτώσεις τα τέρατα που σου παρουσιάζονται, ενώ ταυτόχρονα προσπαθείς να φωταγωγήσεις την πόλη, ή καλύτερα ένα κομμάτι της πόλης κάθε φορά, αφού το παιχνίδι είναι χωρισμένο σε επίπεδα. Πραγματικά αυτός είναι ο σκοπός, δεν κάνεις τίποτα άλλο.
Αξίζει να χάσεις κάθε επαφή με το περιβάλλον για αυτό;
Αν έχεις σκοπό να πληρώσεις για να παίξεις αυτό το παιχνίδι τότε σίγουρα θα χάσεις κάθε επαφή με το περιβάλλον. Από το πρώτο πεντάλεπτο αναρωτιέσαι γιατί έκανες αυτή την αγορά, αφού υπάρχουν πολλά θέματα με αυτό. Ας ξεκινήσουμε από την μουσική, την οποία προφανώς προσπάθησαν να κάνουν τρομακτική, μα το μόνο που πετυχαίνει είναι να σε αγχώνει και να σε εκνευρίζει. Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι ένα ευαίσθητο θέμα, αφού όταν ήρθε η στιγμή να περάσω μέσα από έναν ιστό αράχνης, ήταν σαν να περνάω μέσα από το φάντασμα του ιστού της αράχνης. Δεν υπήρχε καμία κίνηση.
Όσον αφορά τα τερατάκια του παιχνιδιού, όσο τα έβλεπα τόσο προσπαθούσα να καταλάβω τι μου θυμίζουν. Αρχικά τα παρομοίασα με τα τερατάκια που υπάρχουν στην πρώτη live action ταινία του Scooby Doo, και αυτό γιατί και τα δύο πετούν έναν παράξενο πράσινο καπνό – εμετό. Ύστερα τα παρομοίαζα με τον «δαίμονα» Τε Κα από την ταινία Moana, επειδή έμοιαζε με μέρος ηφαιστείου όταν του έβαζες φωτιά.
Και ενώ ήμουν έτοιμη να του δώσω μια ευκαιρία, όταν τελείωσε το πρώτο επίπεδο, πιστεύοντας πως κάτι παραπάνω θα υπάρχει στο δέυτερο, το μόνο που είδα διαφορετικό ήταν ο χώρος. Στο πρώτο επίπεδο ήμουν έξω, ενώ στο δεύτερο στο εσωτερικό ενός κτιρίου που οδηγούσε σε ένα μέρος σαν ορυχείο.
Παρ’ όλα αυτά, αν θέλεις να περάσεις την ώρα σου σκοτώνοντας παράξενα, μη τρομακτικά τέρατα και ανάβοντας φώτα μπορείς να το δοκιμάσεις.
Και κάτι τελευταίο… ούτε καν το τρέιλερ του παιχνιδιού δεν ήταν τρομακτικό και είναι Horror παιχνίδι.
Lights out! (αν και δεν χρειαζόταν να τα ανάψεις)