Τι είναι πια αυτό το What Remains of Edith Finch για το οποίο όλοι μιλάνε;
Έχεις συναντήσει ποτέ κάποιο παιχνίδι, που να σε κάνει να πεις «Ουάου, αυτό είναι τέχνη»; Κάποιο κριτικοί το συνάντησαν σε αυτό το διαμαντάκι για το οποίο θα μιλήσω σήμερα. Το What Remains of Edith Finch είναι ένα ιδιαίτερο παιχνίδι, θα το λέγαμε storytelling, μα εν τέλη κατατάσσεται στην κατηγορία Adventure. Ερχόμενο στα χέρια όσων διέθεταν Windows και PS4 από το Απρίλιο του 2017, από την Annapurna Interactive, κέντρισε το ενδιαφέρον. Ακολούθησε και έκδοση σε Xbox One λίγο αργότερα, καθώς σε Nintendo Switch μέσα στο 2019. Μιλάμε για ένα first person, single player παιχνίδι με αρκετά μικρή διάρκεια. Για να το ολοκληρώσεις θα χρειαστείς το αργότερο τρεις ώρες, και με αυτό εννοώ να παίζεις σαν εμένα, που ψάχνω τα πάντα.
Τι σκατά συμβαίνει εδώ;
Ξεκινώντας το παιχνίδι, ο χαρακτήρας μας ταξιδεύει με ένα καράβι προς το Orcas Island, κρατώντας στο χέρι του ένα ημερολόγιο ενός κοριτσιού. Μέσω αυτού βρισκόμαστε στον κόσμο της Edith Finch . Μιας κοπέλας που επιστρέφει στο παλιό σπίτι της οικογένειας της, 17 χρονών πλέον, αφού όλοι έχουν πλέον αφήσει αυτό τον κόσμο. Σύμφωνα με εκείνη, η οικογένεια της είναι καταραμένη. Είναι γραφτό να πεθαίνουν όλα τα μέλη μιας γενιάς, με περίεργους τρόπους και να μένει μόνο ένα για να μπορέσει να συνεχίσει το γενεαλογικό δέντρο τους. Κάνοντας και εκείνη αργότερα τη δική της οικογένεια, πιστεύει πως έχει ξεφύγει από την κατάρα, μα καταλαβαίνει πως κάνει λάθος όταν όλοι βρίσκουν ένα τραγικό θάνατο. Spoilers; Ίσως… Πολλή απαισιοδοξία θα μου πείτε αλλά that’s life.
Η Edith επισκέπτεται δωμάτια και μέρη στο σπίτι, όπου αναβιώνει μαζί μας τις αναμνήσεις των θανάτων της οικογένειας της. Η ιστορία γίνεται πιο ζωντανή, αφού ακούμε την ίδια να μας τα διηγείται αλλά βλέπουμε και τα λόγια της γραμμένα στην οθόνη καθώς προχωράμε, προφανώς για να γίνει πιο κατανοητό για τον παίκτη-αναγνώστη. Το σπίτι είναι πλέον εγκαταλελειμμένο χρόνια, μα όταν μπαίνεις μέσα θα μπορούσες να πεις πως πριν λίγο έφυγε κάποιος από μέσα, αφού πολλά πράγματα ήταν ανέγγιχτα. Εξερευνώντας τον χώρο που της θυμίζει τόσο τα παλιά, βρίσκει αντικείμενα και διηγήματα των συγγενών της που έφυγαν από τη ζωή. Μέσα από αυτά ζωντανεύει μπροστά μας η δικιά τους ιστορία.
Αξίζει να χάσεις κάθε επαφή με το περιβάλλον για αυτό;
Συνδυάζοντας τα πολύ καλά γραφικά, την απόλυτα ταιριαστή μελωδία και τη φοβερή αφήγηση, θα έλεγα πως αξίζει να του δώσεις μια ευκαιρία. Αν πάλι ψυχοπλακώνεσαι με θέματα θανάτου, δε θα είναι ότι καλύτερο για εσένα. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει ιδιαίτερα βίαιη παρουσίαση των θανάτων, αλλά σίγουρα σε κάνουν να λυπάσαι σαν να ήταν δικός σου άνθρωπος. Τουλάχιστον αυτό συνέβη μ’ εμένα. Το περιβάλλον σου μεταδίδει μια μελαγχολία αλλά και μια νοσταλγία, που νομίζω πως είναι μεγάλη επιτυχία για το παιχνίδι. Και ακόμη ένα πράγμα που με έκανε να μη χάσω το ενδιαφέρον μου, είναι πως κάθε θάνατος παρουσιαζόταν με διαφορετικό τρόπο, που μάλλον ταίριαζε με τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Αυτό θα σας ακούγεται σαν να είμαι φαν των θανάτων ή κάποιος ψυχασθενής, αλλά όχι. Απλώς θαυμάζω την όμορφη παρουσίαση των λυπητερών γεγονότων και πραγμάτων.