«Εδώ γράφει το όνομα μου» ήταν η πρώτη μου αντίδραση, όταν είδα το τρέιλερ αυτού το παιχνιδιού. Και φυσικά, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για αυτό, προφανώς και την άρπαξα.
Το γιατί θα το μάθετε παρακάτω.
Εδώ θα εξερευνήσουμε το δεύτερο μέρος του The Dark Pictures Anthology, μπορούμε να πούμε και δεύτερο βιβλίο, το Little Hope.
Ένα όνομα που δεν σε προϊδεάζει ιδιαίτερα για την υπόθεση του. Το μόνο στοιχείο που σου δίνει, είναι η υποψία κάποιου δράματος μέσω του τίτλου του, μα η επιβεβαίωση έρχεται όταν μαθαίνεις πως είναι ένα αριστούργημα από τους δημιουργούς του Until Dawn, τη Supermassive Games.
Μετά το πρώτο μέρος της ανθολογίας, Man of Medan, το 2019 και με τη βοήθεια της Bandai Namco Entertainment, γεννήθηκε το δεύτερο τους παιδί, το Little Hope. Γνωρίζοντας τα δυο παιχνίδια που ανέφερα προηγουμένως, καταλαβαίνουμε τη συνταγή της επιτυχίας. Τα πολύ καλά γραφικά συναντούν μια ιστορία τρόμου, δημιουργώντας ένα όμορφο γλυκάκι, για τους λάτρεις των θρίλερ.
Όσο καλό είναι να τρομάζεις μόνος σου στο δωμάτιο σου παίζοντας, τόσο ωραίο είναι να έχεις και παρέα.
Οι δημιουργοί προνόησαν για αυτό, έτσι υπάρχει επιλογή single και multiplayer. Παρ’ όλα αυτά, η ιδέα του να είμαι η μοναδική σε αυτό το παιχνίδι με ιντριγκάρει περισσότερο, γιατί είμαι απολύτως υπεύθυνη για τους χαρακτήρες.
Τι εννοώ με αυτό;
Μιλάμε ουσιαστικά για μια διαδραστική ιστορία τρόμου, όπου συμμετέχεις ενεργά, τόσο κινώντας τους χαρακτήρες για να ανακαλύψουν διάφορα πράγματα, όσο και για να επιλέξεις τι απαντήσεις θα δώσουν, μα και ποιες θα είναι οι ενέργειες τους. Όλα αυτά θα διαμορφώσουν διαφορετικά την γενική ιστορία μα και την ιστορία του κάθε χαρακτήρα, αφού οι πιθανότητες όλοι να ζήσουν ή όλοι να πεθάνουν είναι ίσες. Η οπτική του γωνία είναι third person και η διάρκεια του παιχνιδιού είναι 4-4.30 ώρες
Αυτού του είδους τα παιχνίδια με φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση τη στιγμή που θα μιλήσω για αυτά και συγκεκριμένα για την πλοκή τους. Επειδή πρόκειται για μια ιστορία τρόμου, και με πολύ μεγάλο plot twist, θα προσπαθήσω να μην κάνω spoiler για το τέλος της.
Στην πρώτη σκηνή παρακολουθούμε το ατύχημα ενός οδηγού λεωφορείου, αφού ένα μικρό κοριτσάκι πετάχτηκε μπροστά του και τον έκανε να αναποδογυρίσει το όχημα του.
Η δεύτερη σκηνή, που ακολουθεί το τέλος του ατυχήματος, μας μεταφέρει στο σπίτι μιας οικογένειας, περίπου στη δεκαετία του ’80. Μια ιδιαίτερη οικογένεια με έναν αλκοολικό πατέρα και 4 υιοθετημένα παιδιά, τους οποίους η τύχη δεν ευνοεί καθόλου αφού και εκείνοι έρχονται αντιμέτωποι με ένα μοιραίο δυστύχημα που τους κοστίζει τη ζωή. Πολύ δράμα και πολύ πόνος από την αρχή θα μου πείτε. Έτσι είναι όμως οι ιστορίες τρόμου.
Εκεί που αρχίζει να γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον βέβαια, είναι μετά τους τίτλους αρχής του παιχνιδιού, όπου βλέπουμε τον αγαπημένο μας curator από το προηγούμενο μέρος, Man of Medan, να μας εξηγεί ποιος θα είναι ο ρόλος μας.
Το πλάνο ανοίγει και επιστρέφουμε στο ατύχημα με το λεωφορείο, βλέποντας έναν έναν τους χαρακτήρες με λίγες πληροφορίες για τον κάθε ένα, όπως ηλικία, όνομα και ιδιότητα στο σχολείο.
Οι πρωταγωνιστές μας είναι πέντε. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου, τρεις μαθητές σχετικά μικρής ηλικίας και μια αρκετά μεγαλύτερης, σχεδόν στην ηλικία του καθηγητή. Ενώ συνέρχονται από το ατύχημα προσπαθούν να βρουν τρόπο να καλέσουν για βοήθεια. Ο καθηγητής τους εξηγεί πως είναι κοντά σε μια πόλη, αρκετά ιδιαίτερη και με τρομακτικό back story, μα είναι η μόνη τους διαφυγή για αναζήτηση βοήθειας, αφού μια μυστηριώδης ομίχλη τους κλείνει τον αντίθετο δρόμο.
Μέχρι στιγμής καταλαβαίνεις πως πρόκειται απλώς για ένα δράμα. Μα όταν συνειδητοποιείς πως οι χαρακτήρες μας αυτοί είναι οι ίδιοι εμφανισιακά με τα άτομα της προηγούμενης σκηνής στο σπίτι, σου κινεί το ενδιαφέρον και θέλεις να μάθεις πως συμβαίνει αυτό. Και όχι, αυτό δεν συμβαίνει επειδή δεν είχαν άλλους ηθοποιούς, έχει πραγματικά σημασία. Την απάντηση, προφανώς σε αυτή την ερώτηση, θα την ανακαλύψεις στην τελευταία σκηνή, όπου θα ανατιναχτούν τα μυαλά σου.
Μη θέλοντας, όπως είπα, να κάνω μεγάλα spoilers, το μόνο που μπορώ ακόμη να σας πω, είναι πως εμπλέκονται φαντάσματα, τέρατα-δαίμονες, μάγισσες και τρία διαφορετικά χρονοδιαγράμματα στην ιστορία αυτή. Τα πρώτα κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αφού τα jumpscares πάνε και έρχονται και νιώθεις πως είναι πραγματικά μπροστά στο πρόσωπο σου. Ήταν πολλές οι φορές που απλά πετάχτηκα από την θέση μου εξαιτίας τους.
Ακόμη ένα hint, είναι πως η περίπτωση των μαγισσών, σχετίζεται με τις δίκες των μαγισσών του Σάλεμ. Σας έχει ιντριγκάρει ή όχι ακόμα;
Ως τελικό συμπέρασμα, αφού επέζησα από όλα τα jumpscares, το λάτρεψα. Είναι από εκείνες τις ιστορίες που αλλιώς ξεκινά και αλλιώς καταλήγει, ενώ σου γυρνάει τούμπα όλες τις σκέψεις που είχες για το τι πραγματικά συμβαίνει.
Στο θέμα του τρόμου υπήρξε κορύφωση, αφού καθώς πλησίαζες προς το τέλος, οι δαίμονες που σε κυνηγούσαν έκαναν πιο συχνή εμφάνιση, κάτι που σε έκανε να αγχώνεσαι για το μέλλον των χαρακτήρων. Υπήρξε μια στιγμή όπου το παιχνίδι, εν μέσω έντονου κυνηγητού, μου έκανε εναλλαγή ανάμεσα στις ενέργειες των δυο χαρακτήρων, με αποτέλεσμα να αγχώνομαι ακόμη περισσότερο για το τί θα γίνει τελικά.
Η μουσική και τα ηχητικά εφέ έδεναν τέλεια με την ιστορία, τα γραφικά ήταν εκπληκτικά και οι ηθοποιοί αρκετά καλοί ο κάθε ένας για τον ρόλο του.
Το μόνο αρνητικό για εμένα ήταν, πως κάποια στιγμή με κούρασαν τα jumpscares αφού έβλεπα όλο και πιο συχνά την φάτσα του συγκεκριμένου φαντάσματος μια αναπνοή από την δική μου σε σημείο να πω… φτάνει.
Koukou-βαθμολογία: 9/10