Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσω το σημερινό review από το να κάνω μια λίστα με τα πράγματα που περιμένω από ένα παιχνίδι που μου υπόσχεται 90s νοσταλγία, σε ένας γρήγορο FPS που θα μου επαναφέρει στο μυαλό μνήμες από Doom, Duke Nukem και Quake με σύγχρονη όμως μηχανή γραφικών καθώς και μηχανικές.
Πάμε λοιπόν στην λίστα: περιμένουμε οπωσδήποτε ορδές δαιμόνων να έρχονται για το κεφάλι μας, όπλα που δεν χρειάζονται χρόνο να γεμίσουν αλλά είναι ικανότατα στο να εξολοθρεύσουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους και κυρίως έντονη heavy metal μουσική.
Όσον αφορά αυτά που προανέφερα το HellBound με αφήνει πλήρως ικανοποιημένο σε σημείο που αρκετά μουσικά κομμάτια του παιχνιδιού με ανάγκασαν να κάνω head-bang σκοτώνοντας δαίμονες στο campaign του παιχνιδιού.
Ας τα πάρουμε λοιπόν όλα από την αρχή.
Μπαίνοντας λοιπόν για πρώτη φορά στο παιχνίδι, συναντάμε τους δύο βασικούς τρόπους παιχνιδιού, το Campaign και το Survival Mode. Και τα δύο είναι εξαιρετικά και άξιζαν ακόμα και το τελευταίο λεπτό του χρόνου μου στο παιχνίδι.
Στο Campaign συναντάμε 4 επίπεδα δυσκολίας και μια πληθώρα από διαφορετικά stages για να ολοκληρώσουμε, ενώ το Survival mode είναι αυτό ακριβώς που λέει και το όνομα του. Διαλέγουμε stage και ως δια μαγείας ξυπνάει ο Rambo που κρύβουμε μέσα μας προκειμένου να επιβιώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα στον καταιγισμό δαιμόνων που μας περιτριγυρίζουν, με όχι και τόσο καλό σκοπό.
Στις απαιτήσεις του το HellBound είναι αρκετά, έως πολύ,”ελαφρυ” και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα τρέξει σε όλα σχεδόν τα συστήματα. Αναλυτικότερα απαιτεί ένα επεξεργαστή AMD Phenom II X4-945 ή ένας Intel Core 2 Quad 6600 αντίστοιχα. Στην μνήμη Ram θα χρειαστούμε 2GB και από κάρτα γραφικών μια GT 730 των 2GB θα μας κάνει απίστευτα καλή δουλειά προκειμένου να απολαύσουμε το παιχνίδι. Πολύ καλό optimization, και γενικά μπράβο στους devs.
Στη προσωπική μου εμπειρία με το παιχνίδι, είδα έναν τίτλο που προσέφερε αυτό ακριβώς για το οποίο με προϊδέασε. Ένα βίαιο – gore FPS, με ορδές εχθρών να έρχονται καταπάνω μου,καθώς και ένα mechanic του παιχνιδιού που τους κάνει να εμφανίζονται πίσω μου. Σε συνδυασμό με γρήγορη metal μουσική έκανε το παιχνίδι μια εκπληκτική εμπειρία για τα δικά μου γούστα.
Η έντονη λάβα, ο γρήγορος τρόπος παιχνιδιού και το ρίγος που σου προκαλεί ο βαθύτονος voice actor του Hellgore (ο βασικός μας ήρωας) αποκαλώντας τους πάντες “motherfuckers” σίγουρα έφερε νοσταλγικές μνήμες στο μυαλό μου από την εποχή που έλιωνα το Quake και το Serious Sam.
Καλά και άξια όλα τα παραπάνω το HellBound όμως είχε ένα και μοναδικό αρνητικό, μικρή ποικιλία στα mobs. Αλλά ακόμα και με αυτή την αδυναμία, δεν μπορώ παρά να θεωρήσω το παιχνίδι ως ένα masterpiece.
Για κλείσιμο λοιπόν, δεν προτείνω εύκολα κάποιο παιχνίδι. Βασικά το έχω κάνει ελάχιστες φορές. Αυτό το παιχνίδι όμως θα το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Συνολική αξιολόγηση: 9/10