Τι είναι πια αυτό το Drowning για το οποίο όλοι μιλάνε;
Στο σημερινό επεισόδιο του «Με τα μάτια της Κουκουβάουλ» θα με δείτε να προσπαθώ να γράψω μια ικανοποιητική κριτική για ένα παιχνίδι, ουσιαστικά, μισής ώρας. Το μικρό περίεργο παιχνιδάκι για το οποίο θα σας μιλήσω σήμερα λέγεται Drowning. Δεν έχω καταλάβει ακόμα σε ποια κατηγορία κατατάσσεται, αφού δεν κάνεις κάτι το ιδιαίτερο παίζοντας. Θα έλεγα πως λίγοι θα είναι εκείνοι που θα το εκτιμήσουν. Όμως είναι καλό να μαθαίνουμε και για άλλα παιχνίδια που δεν θεωρούνται κολοσσοί.
Το παιχνίδι αυτό δημιουργήθηκε από την Polygonal Wolf και βγήκε στη δημοσιότητα από την Sometimes You το 2018. Αρχικά προοριζόταν για Linux, Windows και Mac και τελικά στις αρχές του 2019, διαμορφώθηκε και δημοσιεύθηκε και για PS4 αλλά και PS Vita. Οι κατηγορίες στις οποίες κατατάσσεται στο Steam είναι Indie και Walking Simulator. Και λίγο πολύ αυτό κάνεις, περπατάς και «ακούς» μια ιστορία, η οποία μας μιλά για την κατάθλιψη.
Τι σκατά συμβαίνει εδώ;
Ξεκινώντας, το παιχνίδι μας τοποθετεί σε ένα φωτεινό και γαλήνιο δάσος δίπλα σε ένα ποτάμι – καταρράκτη. Από εκεί ξεκινάμε το ταξίδι μας ακολουθώντας το μονοπάτι που εμφανίζεται. Ενώ περπατάμε βλέπουμε κάποιες προτάσεις να εμφανίζονται μπροστά μας, είναι η ιστορία ενός παιδιού που μας παρουσιάζεται σε πρώτο πρόσωπο, ίσως σαν να γράφει σε ένα ημερολόγιο ή να μιλά σε κάποιον. Το παιδί αυτό βρίσκεται στην περίοδο των διακοπών του λίγο πριν ξεκινήσει τη 8η χρονιά στο σχολείο του. Τότε ήταν που γνώρισε κάποια που θα του άλλαζε όλη του τη ζωή, την κατάθλιψη.
Περπατώντας σε αυτό το μονοπάτι μας εξιστορεί πως από ένα χαρούμενο και ελεύθερο αγόρι κατέληξε να πορεύεται χέρι χέρι με την κατάθλιψη. Πως ξεκίνησε σιγά σιγά να του κάνει ουσιαστικά πλύση εγκεφάλου έτσι ώστε να νιώθει ανεπιθύμητος κοντά στους φίλους του και κυριολεκτικά να του τρώει τα σωθικά. Μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του κατά την διάρκεια των σχολικών του χρόνων. Και καθώς οι σκέψεις του γίνονται πιο σκοτεινές, το ίδιο γίνεται και με το τοπίο. Παρόλο που δεν βλέπεις τίποτα πέρα από το δάσος και τις προτάσεις, το παιχνίδι μπορεί να σε μεταφέρει στο κλίμα αρκετά εύκολα.
Αξίζει να χάσεις κάθε επαφή με το περιβάλλον για αυτό;
Πιστεύω πως λίγοι θα το εκτιμήσουν και ίσως περισσότερο εκείνοι που απολαμβάνουν να διαβάζουν ένα βιβλίο. Τα γραφικά δεν τα λες σούπερ ντούπερ, είναι όμως αρκετά, όπως και η μουσική, για να σε κάνουν σχεδόν να νιώσεις ότι ένιωσε και αυτό το παιδί. Θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει και επιμορφωτικό χαρακτήρα, με αυτό τον τρόπο κάποιος θα μπορέσει να αναγνωρίσει ευκολότερα τα σημάδια και της κατάθλιψης και να ζητήσει ή να προσφέρει βοήθεια. Κάποιοι μπορεί να το βρείτε ανιαρό, εγώ το βρήκα αρκετά ιδιαίτερο και προτείνω να του δώσετε μια ευκαιρία.