Η σειρά Need for Speed είναι η αγαπημένη μου racing σειρά παιχνιδιών. Έχοντας παίξει πάμπολλα Need for Speed παιχνίδια, από το Need for Speed: Underground μέχρι και το Need for Speed: Shift 2 Unleashed, το οποίο ήταν και το τελευταίο της σειράς που έπαιξα το μακρινό 2011.
Η σειρά από τότε που σταμάτησε να αναπτύσσεται από την EA Black Box, εταιρεία η οποία μας έδωσε διαμάντια όπως τα Need for Speed: Underground 1&2, το πρώτο Need for Speed: Most Wanted, τα Need for Speed: Carbon και Need for Speed: Pro Street αλλά και το Need for Speed: Undercover, σταμάτησε να μου τραβάει τόσο πολύ το ενδιαφέρον.
Ένιωθα ότι έπαιζα απλά ένα arcade racing παιχνίδι χωρίς ταυτότητα, πλάνο και όραμα για το μέλλον. Το Need for Speed: Unbound, θέλει να πάρει τον θρόνο του πίσω και να φέρει στο προσκήνιο αυτή την όμορφη καγκουριά που αγαπήσαμε στα Need for Speed στις αρχές του 2000.
Η αλήθεια είναι πως ήμουν λίγο αρνητικά προκατειλημμένος ως προς το τι θα δω, αφού όπως προ είπα, όταν βλέπω μια σειρά να αλλάζει εταιρεία ανάπτυξης τόσο συχνά δεν είναι καλό σημάδι, αφού μετά την Ghost Games η οποία «ήταν στο τιμόνι» του franchise από το 2015 μέχρι το 2019, δεν ήξερα πως θα διαχειριστεί η Criterion την σειρά και πόσο ομαλή θα ήταν η μετάβαση από την μια εταιρεία στην άλλη.
Η Criterion, γνωστή για την σειρά Burnout (αγαπημένο μου το Burnout: Paradise), δεν ήταν μόνη της στην υλοποίηση και στον «αγώνα» για να βγει το Need for Speed: Unbound, καθώς έβαλε το χεράκι της και η Codemasters, γνωστή για τα Dirt και F1 παιχνίδια. Νομίζω το αποτέλεσμα δικαιώνει και τις δυο εταιρείες, αρκετά όμως με την εισαγωγή πάμε στο ψητό.
Ένα Need for Speed χωρίς μια καλή ιστορία δεν είναι Need for Speed. Το Unbound σε αυτό το κομμάτι έχει κάνει καλή δουλειά. Ο χαρακτήρας μας και η φίλη του Yaz, παίρνουν την ζωή στα χέρια τους και θέλουν να γίνουν οι πιο γνωστοί οδηγοί στην πόλη Lakeshore. Ενώ και οι δυο δουλεύουν στο γκαράζ του Rydell, η Yaz έχει άλλα σχέδια και ένα βράδυ μαζί με μια ομάδα ατόμων, κλέβουν όλα τα αυτοκίνητα που υπάρχουν στο γκαράζ, μαζί και του πρωταγωνιστή μας.
Δυο χρόνια αργότερα, αφού οι παράνομοι αγώνες έχουν εκλείψει εξαιτίας του νέου δημάρχου, εμφανίζεται η Yaz, ανακοινώνει πως θα ρίξει χρήμα στους παράνομους αγώνες και ο πρωταγωνιστής μας είναι έτοιμος να πάρει την εκδίκηση του. Ακούγεται απλό σαν σενάριο, αλλά επειδή δεν θέλω να κάνω spoils, θέλω να ξέρετε πως υπάρχει βάθος, ειδικότερα στους χαρακτήρες.
Εντύπωση μου έκανε πως μαθαίνουμε το background των αντιπάλων μας. Ο κάθε ένας έχει ένα μικρό βιογραφικό δίπλα στο όνομα του, το οποίο λέει ποιος και πως είναι σαν άνθρωπος. Αυτόματα αλλάζει η όλη αντίληψη που έχουμε για αυτούς, αφού πλέον δεν είναι απλά ένα κομμάτι κρέας που συμπληρώνει τον κόσμο, έχει προσωπικότητα.
Αν κάτι φαίνεται βεβιασμένο, είναι το slang που χρησιμοποιούν οι χαρακτήρες. Νιώθεις ότι έχουν βάλει λέξεις που χρησιμοποιεί η νεολαία, οι zoomers όπως λέμε, που οκ και εγώ 24 είμαι αλλά χτυπάει άσχημα, κάνει μπαμ ότι έχει μπει επίτηδες. Θυμάμαι διάλογο του στυλ «Bro, you know what I said to him bro? I said, broooo» και ναι από την μια είναι λίγο αστείο, αλλά από την άλλη μου φάνηκε σαν να έχουν μπει τέτοια μικρά αστεία με σκοπό να ταυτιστεί μόνο μια μερίδα του κοινού και όχι όλοι.
Αρκετά όμως με την πλοκή και τους χαρακτήρες, πάμε στα γκάζια! Το gameplay και η αίσθηση των αυτοκινήτων, είναι παρόμοια με αυτή του Need for Speed: Heat. Το έπαιξα πρόσφατα και είχα μια ιδέα, οπότε και το Unbound μου φαίνεται πως βαδίζει στα ίδια μονοπάτια. Ο έλεγχος του αυτοκινήτου είναι λιγάκι περίεργος. Υπάρχουν φορές που νιώθω πως το αυτοκίνητο υπακούει ακριβώς, υπάρχουν και άλλες που νιώθω πως δεν στρίβει ούτε με τεμπέλη νταλίκας, ενώ μπορεί να είναι και το πιο ελαφρύ αυτοκίνητο του παιχνιδιού.
Από ό,τι έχω καταλάβει, παίζουν μεγάλο ρόλο τα ελαστικά, οι ρυθμίσεις στο handling, η ευαισθησία του τιμονιού και το downforce, τα οποία μπορούν να ρυθμιστούν κανονικά από τον παίχτη. Οι αγώνες είναι όλοι challenging και όταν λέω όλοι το εννοώ, είναι δύσκολο! Παίζω το παιχνίδι στο Normal και πρέπει να έχω τερματίσει ελάχιστες φορές πρώτος, καθώς όλοι οι αντίπαλοι έχουν πιο γρήγορο αυτοκίνητο από εμένα, ενώ δίνονται μόνο τέσσερα restarts την ημέρα!
Αυτό είναι σημαντικό καθώς το παιχνίδι, όπως και το Need for Speed: Heat, χωρίζονται σε μέρα και νύχτα, με τους αστυνομικούς να βρίσκονται ενεργοί και στις δυο φάσεις της ημέρας. Μέσα στην μέρα χτίζεται ένα Heat level, το οποίο κορυφώνεται το βράδυ και κάνει reset μόνο τα πρωινά.
Για να καταλάβετε καλύτερα, ο παίχτης μπορεί να βγαίνει για κόντρες το πρωί και μόλις τελειώσουν οι αγώνες και τα διάφορα events, γυρνάει στο γκαράζ, αλλάζει η ώρα σε βραδινή, ολοκληρώνει τους βραδινούς αγώνες και έτσι κλείνει μια ημέρα. Η ιστορία διαδραματίζεται σε βάθος τεσσάρων εβδομάδων. Στο τέλος της κάθε εβδομάδας, υπάρχει ένα σημαντικό event και όταν ο παίχτης τα ολοκληρώσει όλα, μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με την Yaz.
Θέλει μεγάλη προσοχή και καλή διαχείριση των χρημάτων, καθώς το παιχνίδι δεν δίνει τόσα πολλά χρήματα και δεν συγχωρεί την σπατάλη τους, αφού στο τέλος κάθε εβδομάδας πρέπει να μπαίνεις στους αγώνες με αυτοκίνητο συγκεκριμένης κλάσης, κάτι που σημαίνει πως ή πρέπει να κρατάς χρήματα και να κάνεις καλύτερο το ήδη υπάρχον αμάξι ή πρέπει να αγοράσεις άλλο αμάξι το οποίο πληροί τα κριτήρια. Είναι αρκετά grindy για story mode, κάτι το οποίο δεν είναι αναγκαστικά κακό, αλλά δεν είναι και για όλα τα γούστα.
Το κυνήγι με τους αστυνομικούς είναι αρκετά fun, μπορείς να τους στουκάρεις και να τους κάνεις κομμάτια, μπορείς να τους πάρεις μαζί σου σε ένα άλμα με την ελπίδα να μην επιβιώσουν, μπορείς να κρυφτείς από αυτούς, να τους σπρώξεις πάνω σε κολώνες και να φάνε τσιμέντο στα δόντια, γενικά έχει πολλούς τρόπους να τους «ξεγελάσεις», θα μου άρεσε όμως να έχει και άλλους τρόπους, όπως σε παλιά Need for Speed να τους οδηγείς σε παγίδες, πχ να περνάς κάτω από σκαλωσιές, να τις ρίχνεις και να σκάνε πάνω τους. Λείπουν φρέσκιες ιδέες στο κομμάτι του κυνηγητού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό.
Όσον αφορά τους αγώνες, έχει ωραίες διαδρομές και πολλαπλά είδη αγώνων για να τρέξεις. Στο Unbound έγινε και η προσθήκη των Takeover events, αγώνες που σε βάζουν να μαζέψεις πόντους κάνοντας drift, σπάζοντας διάφορα items και πετώντας από ράμπες με υψηλή ταχύτητα, με σκοπό να ξεπεράσεις το ρεκόρ πόντων των αντιπάλων σου. Μια έξυπνη προσθήκη είναι τα bets που μπορείς να βάλεις με τους αντιπάλους πριν τον αγώνα, με σκοπό να βγάλεις παραπάνω χρήματα αν τερματίσεις πάνω από αυτούς. Kudos σε αυτό είναι φοβερή ιδέα ειδικά σε έναν κόσμο με παράνομους αγώνες!
Αν κάτι με χάλασε στην οδηγική εμπειρία, ήταν τα εμπόδια. Όταν λέω εμπόδια, εννοώ το οτιδήποτε στο οποίο μπορούσα να στουκάρω πάνω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά στο 90% των πραγμάτων στα οποία πέφτεις επάνω, εξαιρώντας τα αυτοκίνητα, σπάνε και απλά σε καθυστερούν. Έχω σκάσει σε μικρομεσαία δέντρα, κολώνες, λάμπες, μπάρες, πινακίδες, πέτρες και σε πόσα ακόμα εμπόδια, χωρίς να γίνει τίποτα! Κάποια στιγμή οδηγούσα και με κυνηγούσε η αστυνομία, μπαίνω σε κάτι χωράφια και είχε παντού πέτρες, επειδή ήταν offroad, το αυτοκίνητο πήγαινε λίγο σαν να έχει Parkinson και δεν μπορούσα να το ελέγξω καλά, με αποτέλεσμα να σκάσω σε μια τεράστια πέτρα, η οποία απλά έκανε bounce σαν να ήταν μπαλόνι.
Μου έκανε εντύπωση αυτό γιατί η Criterion έχει χρόνια εμπειρίας πάνω στις ζημιές, αφού παιχνίδια της όπως το Burnout Paradise, είχαν μέχρι και Crash Mode στο οποίο έπρεπε να κάνεις ζημιές με το αυτοκίνητο μέσα στην πόλη, μέχρι που έφτανε σε σημείο να γίνει παλιοσίδερα. Στο Unbound οι ζημιές του αυτοκινήτου είναι επιφανειακές και πιστεύω πως έγινε κακή δουλειά πάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι, αφού όταν τρακάρεις δεν νιώθεις ότι έχεις φάει ζημιά, νιώθεις ότι απλά έκανες ένα λάθος και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Όταν είδαμε τα πρώτα trailer για το παιχνίδι, υπήρχαν καλές και κακές αντιδράσεις για τα γραφικά. Το παιχνίδι ως προς τα αυτοκίνητα και τα περιβάλλοντα, είναι ρεαλιστικό, πιο ρεαλιστικό δεν πάει, όμορφα περιβάλλοντα, ζωντανοί δρόμοι, ωραία βλάστηση κ.ο.κ.. Οι αντιδράσεις όμως μπήκαν στο κομμάτι των χαρακτήρων, οι οποίοι είναι anime like και σε κάποια εφέ τα οποία μπαίνουν στα αυτοκίνητα και κάνουν την εμφάνιση τους αν ο παίχτης κάνει drift, πηδάει από ψηλά, χτυπάει κάπου κλπ.
Να πω την αλήθεια εμένα δεν με ενόχλησε. Σε κάποια σημεία νιώθεις ότι είναι λίγο εκτός κλίματος, δηλαδή όλη η πόλη είναι στο μέγιστο του ρεαλιστικού και βλέπεις στα πεζοδρομία κόσμο με anime γραφικά να περπατάει ή και να τρέχει αν δει ότι πας καταπάνω του. Είναι λίγο περίεργο και ίσως έπρεπε να βάλουν και την πόλη κάπως σε αυτό το κλίμα. Να γίνει πιο Γιαπωνέζικη αν επιτρέπεται η έκφραση, λίγο πιο Τόκιο, με neon φώτα, χρώματα. Νομίζω καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, οπότε δεν θα επεκταθώ παραπάνω.
Ως προς τα εφέ, εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ και δεν θέλω να τα κλείσω. Δίνουν μια ξεχωριστή νότα την ώρα που οδηγείς, είναι ευχάριστα στο μάτι μου και νιώθω ότι κάτι γίνεται, κάτι κάνω καλά για να εμφανίζονται, είτε drift, είτε πάω τάπα, είτε στουκάρω, για εμένα είναι ευπρόσδεκτα.
Ήθελα να κλείσω με κάτι που μου άφησε κακή εντύπωση. Όχι για να κλείσω το κείμενο με αρνητική κριτική, αλλά επειδή είναι ένα κομμάτι του παιχνιδιού το οποίο τα προηγούμενα χρόνια έχει επηρεάσει το γούστο μου. Το κομμάτι αυτό δεν είναι άλλο από την μουσική. Το Need for Speed: Underground 2 είχε ένα μουσικό κομμάτι όταν ξεκινούσε, το οποίο πάντα με έκανε να ανατριχιάζω.
Ήταν για εμένα ένα όμορφο πάντρεμα της Rock με την Rap. Το κομμάτι ήταν το Riders On The Storm (feat. The Doors) (Fredwreck Remix). Για εμένα η μουσική στα Need for Speed παιχνίδια, ήταν πάντα η Rock, η Rap, Electronic, Trance, EBM και Metal. Τι κοινό έχουν όλα αυτά; Σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη! Είναι άλλο να ακούω Xzibit, Snoop Dog, Rise Against, The Bronx, The Prodigy στο Most Wanted και άλλο να ακούω arabian pop, reggaeton, pop rap, alternative rap και δεν ξέρω τι άλλο.
Μπορεί να ακούγομαι σαν boomer αλλά ακούστε το παρακάτω κομμάτι και πείτε μου, είναι αυτό μουσικό κομμάτι για Need for Speed; Να τρέχεις να ξεφύγεις από αστυνομία, ενώ παράλληλα προσπαθείς να βγεις πρώτος και να ακούς αυτό; Σέβομαι ότι έχουν βάλει καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, έχει από Αμερική μέχρι Ουγκάντα, Κορέα, Κονγκό, αυτό δεν σημαίνει όμως πως ταιριάζουν με το παιχνίδι. Ειδικά κάποια Indie Pop και Reggaeton, οκ ωραία η Rosalia αλλά δεν είναι για Need for Speed βρε Criterion μου.
Κάπου εδώ σας αφήνω. Πιστεύω πως αν το παιχνίδι λάβει την αγάπη που του αξίζει στο Online κομμάτι, το οποίο είναι ίδιο με το single player απλά με κανονικούς παίχτες και καλύτερα λεφτά, θα πάει καλύτερα από το Heat. Αν θέλετε να ρίξετε μια ματιά χωρίς να δώσετε τα 60-70€, υπάρχει trial αν αγοράσετε το EA Play, το οποίο νομίζω είναι 4€ για έναν μήνα και μπορείτε να παίξετε και άλλα games ολόκληρα.
Θεωρώ πως το Need for Speed: Unbound κάνει τα πρώτα βήματα προς την επιστροφή της σειράς στον σωστό δρόμο. Αν η Criterion κρατήσει τα καλά του τίτλου και δουλέψει πάνω σε αυτά, πιστεύω θα δούμε κάτι πολύ καλύτερο στο μέλλον. Ένα μπράβο γιατί το να παίρνεις ένα franchise το οποίο έμεινε ορφανό και να το κάνεις δικό σου, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται.
Βαθμολογία: 8/10
Υ.Γ. Το κείμενο το αφιερώνω στον ξάδερφο μου τον Κωνσταντίνο, αφού χρόνια πριν τέτοια εποχή, καθόμασταν εγώ, εκείνος και ο αδερφός μου, μετά τα χριστουγεννιάτικα τραπέζια και παίζαμε με τις ώρες Most Wanted και Underground 2. EA Black Box ευχαριστώ για τις αναμνήσεις που μου χάρισες!
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια 3