Όταν ανακοινώθηκε το Elden Ring το 2019, το hype ήταν τεράστιο από fans και μη, των souls-like παιχνιδιών. Νέος κόσμος, νέα ιστορία και φυσικά Hidetaka Miyazaki μαζί με George R.R. Martin στο τιμόνι. Τι μπορεί να πάει λάθος στο χτίσιμο του κόσμου;
Για να πω την αλήθεια, μέχρι και την μέρα που κυκλοφόρησε το παιχνίδι, δεν είχα δώσει σχεδόν καθόλου σημασία, εκτός από κάποιες ειδήσεις που έβγαιναν και τις έγραφα για να ενημερωθούν οι αναγνώστες του site. Κάποια στιγμή είχαν κυκλοφορήσει πλάνα από το Castle Morne, ένα μεγάλο dungeon μέσα στον κόσμο του Elden Ring.
Τότε ξεκίνησα να ασχολούμαι λίγο παραπάνω με το παιχνίδι και έκατσα να ψάξω περισσότερες πληροφορίες για αυτό. Αυτό που με έπεισε περισσότερο, ήταν το open world του πράγματος. Εκτός από αυτό, ο κόσμος μου φαινόταν πολύ πιο ζωντανός και «έγχρωμος».
Μέχρι και εκείνη την στιγμή, η άποψη που είχα για τα souls-like δεν ήταν η καλύτερη. Όταν παίζω ένα single-player παιχνίδι, δεν περιμένω να αντιμετωπίσω κάποια δυσκολία. Τουλάχιστον όχι στο επίπεδο που αντιμετωπίζει κάποιος στα souls-like παιχνίδια.
Το πρώτο και τελευταίο souls-like παιχνίδι που είχα παίξει μέχρι εκείνη την στιγμή, ήταν το Sekiro. Ο κόσμος του μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά στο πρώτο boss το παράτησα και δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά. Ένιωσα ότι δεν θα το ευχαριστηθώ και για αυτό είπα άστο και αν κάποια στιγμή σου έρθει όρεξη, το ξαναβλέπεις.
Περίμενα μέχρι πρόσφατα να μου έρθει η όρεξη αλλά δεν. Λυπήθηκα το controller μου και τα νεύρα μου. Έκανα όμως ένα μεγάλο λάθος, το οποίο κατάλαβα όταν μπήκα στον κόσμο του Elden Ring. Έδινα μεγάλη σημασία στον θάνατο. Το πρώτο boss που αντίκρισα στο Elden Ring, είναι ο Tree Sentinel. Υπέθεσα πως θα είναι αρκετά εύκολο, εφόσον στον δίνει φάτσα κάρτα με το που βγαίνεις από την περιοχή του tutorial.
Προφανώς η FromSoftware γέλασε μόνο με την σκέψη που έκανα, πόσο μάλλον όταν πήγα να τον δείρω με το σώβρακο. Πρέπει να πήγα 5-6 φορές να παίξω μπουνιές μαζί του, μέχρι που είπα ξέρεις τι, στοπ. Συμμάζεψα λίγο τις σκέψεις μου και είπα, το παιχνίδι είναι open world, πάμε να δούμε τι άλλο έχει να προσφέρει γύρω γύρω και επιστρέφουμε.
Αυτό ήταν το λάθος μου στο Sekiro. Μπορεί να μην ήταν open world, αλλά δεν κάθισα να ασχοληθώ με τίποτα άλλο. Θεώρησα ότι όλο το παιχνίδι είναι να πηγαίνω να βαράω μέχρι να καταφέρω να το περάσω. Δεν έδωσα σημασία σε τίποτα άλλο. Δεν πήγα σε παραπλήσιους εχθρούς για να μάθω καλύτερα τους μηχανισμούς, ούτε κοίταξα γύρω μου για τυχόν upgrades, δεν εξερεύνησα τον κόσμο, δεν με ένοιαξαν τα γραφικά, η ιστορία, τίποτα.
Είχε κολλήσει στο κεφάλι μου αυτή η «μπακαλίστικη» άποψη που βλέπουμε σε διάφορα forums, «Το παιχνίδι είναι πολύ δύσκολο, δεν είναι για όλους. Git gud.» και προσπαθούσα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ και εγώ. Είχα χάσει την ουσία του παιχνιδιού και το έβλεπα σαν πρόκληση.
Όπως είπα παραπάνω, έδινα μεγάλη σημασία στον θάνατο ή μάλλον, είχα άλλη άποψη για τον θάνατο στα souls-like παιχνίδια. Ο θάνατος στα παιχνίδια έχει συνήθως τιμωρητικό χαρακτήρα, χάνεις το progress σου, τους πόρους σου κλπ. Ναι και στα souls-like χάνεις τα souls ή τα runes σου ΑΛΛΑ σου δίνεται η δυνατότητα να τα ανακτήσεις πηγαίνοντας στο σημείο που τα έχασες.
Ο θάνατος στα souls-like παιχνίδια δεν έχει τιμωρητικό χαρακτήρα, αλλά εκπαιδευτικό. Όταν «τρως» στα μούτρα την ίδια κίνηση 9 φορές, το πιο πιθανό είναι πως την 10η έχεις μάθει τα μοτίβα και θα μπορέσεις να την αποφύγεις. Κάπως έτσι σταμάτησα να ασχολούμαι με το πόσες φορές πέθανα και ξεκίνησα να παρατηρώ. Φυσικά βάραγα ταυτόχρονα, δεν καθόμουν απλά και τις έτρωγα, απλά αν πέθαινα έλεγα, «Οκ πάμε παρακάτω».
Έχω να ασχοληθώ τόσο σοβαρά με παιχνίδι, από το Resident Evil 8. Ο κόσμος του με κέρδισε, όπως και η ιστορία του. Ένα παράπονο που έχω, είναι το story telling στα souls-like παιχνιδια. Θεωρώ πως ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι, πρέπει να σου «λέει» την ιστορία του μόνο του και να μην χρειάζεται να ψάχνεις και να ψάχνεις για να καταλάβεις τι γίνεται. Παρόλα αυτά, ξέρω ότι τα προηγούμενα παιχνιδια της FromSoftware έδιναν ακόμα λιγότερη πληροφορία για την ιστορία του κόσμου των παιχνιδιών, οπότε το βάζω μέσα στα χαρακτηρίστηκα του genre αυτού.
Διάβασα σε πολλά reviews στο ίντερνετ πως δεν συνιστούν το συγκεκριμένο παιχνίδι σαν εισαγωγικό στο genre των souls-like. Εγώ θα διαφωνήσω και θα πω πως, αν ένα souls-like παιχνίδι αξίζει την προσοχή ενός αρχάριου, τότε το Elden Ring είναι ένα από αυτά. Προσωπικά θα κοιτάξω να παίξω και τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, καθώς έκανα λάθος για αυτά. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όπως λέγανε και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Υ.Γ. Αν θέλετε να διαβάσετε αναλυτικό review για το παιχνίδι, το review του Κώστα Τσιώλη (ο οποίος σε μεταμεσονύχτια gaming κουβέντα μαζί με τον Δημήτρη Χρονόπουλο, με παρότρυναν να το δω αλλιώς το όλο θέμα) είναι φοβερά προσεγμένο και γραμμένο με αγάπη.