Άλλη μια Μεγάλη Εβδομάδα πέρασε, αφήνοντας πίσω της μια γενοκτονία αρνιών και μοσχαριών και σκηνικά, μετά την σούβλα, που κάλλιστα θα μπορούσαν να μπουν στο χειρότερο Horror Game που σας έρχεται στο μυαλό.
Ωραία περίοδος το Πάσχα.
Άδειες από την δουλειά, ξαναβλέπεις συγγενείς που είχες ξεχάσει ότι ζουν, πολύ φαΐ και το κυριότερο, ελεύθερος χρόνος.
Βέβαια, το τελευταίο, δεν είναι και τόσο «ελεύθερο», μιας και πλέον έχουμε μεγαλώσει (μόνο ηλικιακά οι περισσότεροι) και έτσι μερικές βλαμμένες «υποχρεώσεις» μας εμποδίζουν από την αγαπημένη μας απόλαυση.
Αυτή του να κάτσουμε μπροστά από το PC ή την κονσόλα μας και να παίξουμε το αγαπημένο μας παιχνίδι σαν να μην υπάρχει αύριο.
Έτσι λοιπόν, οι συντάκτες του GameLab, με γεμάτες κοιλιές, αναπολούν τις παιδικές τους αναμνήσεις και μας λένε με πιο παιχνίδι θα ήθελαν να καούν στις διακοπές τους.
Μάκης Καλόστος
Ωραία εποχή οι γιορτές, καθώς κλείνουν τα σχολεία και υπάρχει ελεύθερος χρόνος για παιχνίδι. Σίγουρα εκείνες οι μέρες βολεύουν πολύ για να περνάς αρκετές ώρες μπροστά στην κονσόλα ή PC (όπως αγαπάτε). Για μένα λοιπόν είναι, ήταν και θα είναι η κονσόλα και σίγουρα θα ήθελα να ξαναπαίξω στα μαγευτικά τοπία του Uncharted, παρέα με τον Drake. Τώρα θα μου πείτε ποιο απ’ όλα, καθώς είναι 4. Δύσκολη απόφαση, αλλά θα επιλέξω το πρώτο, γιατί με αυτό γνώρισα και αγάπησα τον Nathan Drake. Επίσης ήταν και το πρώτο ταξίδι στην περιπέτεια και πάντα το πρώτο είναι αυτό που σου μένει χαραγμένο στο μυαλό και στην καρδιά
Γιάννης Αθανασόπουλος
Όταν ακούω Πάσχα, όπως όλοι μας, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι η Ανάσταση. Ως gamer όμως όταν ακούω Ανάσταση το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το Dead Rising 2. Ένα παιχνίδι κομμένο και ραμμένο ώστε να ισορροπεί στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, που προσφέρει ατελείωτες ώρες gameplay για ένα άτομο ή και μια παρέα και φυσικά ένα τεράστιο πεδίο μάχης για να αναμετρηθείτε με ορδές zombies. Εξαιρετική επιλογή για διακοπές Πάσχα μιας και ο δρόμος προς τον τερματισμό είναι στρωμένος με εντόσθια, συκωταριές και για τους πιο παρατηρητικούς…Easter Eggs.
Ιάνθη Τσιμέκη
Σαν παιδί που μεγάλωσε χωρίς κονσόλες δεν είχα την επιλογή να παίξω στο σπίτι κάποιο παιχνίδι, οπότε κάθε ευκαιρία που είχα για να παίξω σε αυτές μου φαινόταν παράδεισος. Όταν λοιπόν, δεν είχα μαθήματα, επισκεπτόμουν το χωριό, όπου τα ξαδέλφια μου είχαν PlayStation και υπολογιστή και φυσικά η κατάχρησή τους ήταν αναπόφευκτη (βαριά παιδικά τραύματα). Επομένως, εάν επέστρεφα κάπως στα σχολικά χρόνια σε περίοδο διακοπών, θα επέλεγα να καώ στο Crash Bandicoot, ένα κλασικό παιχνίδι που όσες φορές και να έπαιζα, δεν το βαρέθηκα ποτέ αλλά και δεν το είχα αποκτήσει ώστε να το βαρεθώ. Βέβαια, η εμπειρία θα ήταν πιο καλή αν ήμουν μαζί με τα άτομα που με έμαθαν να παίζω και έκαναν αμέτρητες υποχωρήσεις για την μικρή τους ξαδέλφη ακόμα και αν έπρεπε να περιμένω την σειρά μου όπως τότε.
Νίκος Πασχάλης
Το ένα παιχνίδι που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, είναι το Burnout Paradise από την Criterion Games, την ομάδα που καταλαβαίνει τι θα πει Arcade Racing. Tο παιχνίδι αυτό σε αφήνει να κάνεις βόλτα ελεύθερα ένα ολόκληρο χάρτη, και στην πορεία να ανεβάσεις την αδρεναλίνη στα ύψη με τρελές ταχύτητες και συγκρούσεις! Τα γραφικά είναι απίστευτα και δε δείχνουν ότι είναι ένα παιχνίδι του 2008. Κι όμως, το παιχνίδι αυτό κυκλοφόρησε Remastered με ακόμη πιο ρευστές εικόνες και μεγάλες αναλύσεις. Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου όταν το έμαθα.
Έφη Αρβανίτη
Τούτες τις άγιες μέρες θυμάμαι τότε που ήμουνα παιδί και δεν με ένοιαζε τίποτα, πέρα από την παντόφλα της μάνας μου που με κυνηγούσε να σηκωθώ από το PC για να μην τυφλωθώ. Τώρα που μεγάλωσα και δεν μπορεί πλέον να με δείρει, δεν έχω τον χρόνο για να κάτσω τόσες ώρες. Έτσι λοιπόν, αν είχα την επιλογή να πάθω τενοντίτιδα και λουμπάγκο (μιας και όπως προ-ανέφερα, μεγάλωσα πλέον) από τις πολλές ώρες στον υπολογιστή θα ήταν το Hellblade: Senua’s Sacrifice. Π Α Ι Χ Ν Ι Δ Α Ρ Α. Τρομερή ατμόσφαιρα, υπέροχα γραφικά και πρωτότυπο story. Αγγίζει και θίγει ζητήματα που ποτέ κανένα άλλο παιχνίδι δεν έχει τολμήσει, όπως τα ψυχικά νοσήματα και κατά δήλωση ανθρώπων που πάσχουν από τέτοιου τύπου νοσήματα, μπορεί να δώσει σε όλους τους υπόλοιπους μια εικόνα για το τι γίνεται μέσα στο κεφάλι τους.
Ρωμανός Βαφειάδης
Όπως και οι περισσότεροι της ηλικίας μου, έτσι και εγώ, μεγάλωσα με κονσόλες. Πιο συγκεκριμένα με τα PlayStation 1 και 2. Οπότε είναι φυσική επιλογή, αν είχα χρόνο και την ανάλογη κονσόλα, να πέρναγα τον χρόνο μου, μέσα στο αχανές (για εκείνη την εποχή), αρχοντικό σπίτι του Resident Evil. Ζόμπι, τρέξιμο, γιγαντιαία φίδια, σφαίρες, γρίφοι, φυτά πράσινα, κόκκινα και μπλε (καραβάκια στο ταξίδι δε με παίρνετε καλέ) και σάπια κεφάλια να σπάνε όταν τα πυροβολούσες με το «εργαλείο» του Burry, ήταν μερικά από τα στοιχεία που στιγμάτισαν την παιδική και αθώα ψυχή μου (λέμε τώρα).
Υ.Γ. Μερικοί από τους συντάκτες μας έχουν να δώσουν σημεία ζωής αρκετές μέρες. Φήμες λένε ότι την τελευταία φορά που τους είδαν, ήταν πάνω από μια σούβλα και κατακρεουργούσαν ένα αρνί (ψημένο). Σε περίπτωση που τους δείτε, λογικά θα χωνεύουν ακόμα, οπότε μην τους ενοχλήσετε γιατί οι συμπεριφορές τους είναι περίεργες σε μια τέτοια κατάσταση. Απλά, αν μπορείτε, με αργές και ήρεμες κινήσεις, σκεπάστε τους με ένα σεντόνι, γιατί ακόμα το βράδυ κάνει λίγο ψύχρα.