Δεν έχουν περάσει λίγα εικοσιτετράωρα από την ανακοίνωση της Sony, για τον ερχομό του πολυαγαπημένου PS One (ή PSX), σε mini μορφή και τριγυρνά στο μυαλό μου το ίδιο ερώτημα. Γιατί έγινε της μόδας η επιστροφή στο παρελθόν;
Εντάξει δε λέω. Σίγουρα όσοι έχουν φτάσει το κοντέρ πέρα από τα πρώτα -άντα, η νοσταλγία θα βαράει κόκκινο, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που φάγαμε ώρες στις κονσόλες μας κάτι μεσημέρια του καλοκαιριού, μετά τις βουτιές στην παραλία ή τις κρύες μέρες του χειμώνα μετά το σχολείο, για να περάσουμε κάποιο level ή κάποιο boss που μας έβγαζε την πίστη.
Τι και αν αυτό ήταν στο PS One, Snes, Mega Drive.
Τις συγκεκριμένες κονσόλες δεν τις έβαλα τυχαία, καθώς είναι αυτές που οι εταιρείες τους έβγαλαν σε mini εκδόσεις.
Επίσης, βλέπω και πολλές επιστροφές παλιών τίτλων στις next gen κονσόλες, ειδικά στο PS4, όπως για παράδειγμα το Crash Bandicoot Trilogy και το Spyro Trilogy, αλλά και το remake του Resident Evil 2. Ενώ από την πλευρά της, η Microsoft έχει το Backward Compatible, δίνοντας την ευκαιρία στους κατόχους του Xbox One να παίζουν τα παλιά της παιχνίδια.
Αν το καλοσκεφτείς, πολλές εταιρείες παιχνιδιών, έχουν σταματήσει να δημιουργούν τίτλους με ωραίο σενάριο και ενδιαφέρον ιστορία, όπως τα Metal Gear Solid παιχνίδια ή Prince of Persia και δίνουν περισσότερο έμφαση στο multiplayer κομμάτι και στα battle royals, με πρόσφατο παράδειγμα, το Call of Duty: Black Ops IIII, όπου δεν πρόσθεσαν καθόλου το campaign κομμάτι.
Και έρχομαι φίλε gamer εγώ να ρωτήσω, όλο αυτό γίνεται γιατί έχουν στερέψει από νέες ιδέες οι developers και οι εταιρείες δεν είχαν πως αλλιώς να ανεβάσουν τις πωλήσεις τους ή απλά θέλουν να μας ξαναδώσουν τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε και τις όμορφες αναμνήσεις μας;
Αν θες απάντηση από εμένα, θα σου πω πως ελπίζω να είναι το δεύτερο. Γιατί αν είναι το πρώτο, θα ξενερώσω αφάνταστα, μιας και τα βιντεοπαιχνίδια για μένα ήταν, είναι και θα είναι μια απόδραση από τις σκοτούρες και τα προβλήματα της πραγματικής ζωής. Πόσο μάλλον αν αυτές οι ώρες συνοδεύονται με όμορφες στιγμές από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που το μόνο που χρειαζόταν για να παίξεις ένα παιχνίδι ήταν τα φιλαράκια σου, το walkthrough στα gaming περιοδικά και μερικά χειριστήρια (κατά προτίμηση 2).