Κυριακή, μέρα όπου όλοι οι άνθρωποι είναι γενικά αρκετά πιο χαλαροί, συγκριτικά με τις υπόλοιπες μέρες.
Χαλαρά, που λένε και οι βόρειοι φίλοι μας.
Τόσο χαλαρά, που είναι η ιδανική μέρα για να μοιραστούμε μαζί σας μια ιστορία. Όπου στο τέλος μπορεί να ζήσανε όλοι, αλλά σίγουρα όχι καλά.
Πάρτε καφεδάκι ή μια παγωμένη μπύρα και αράξτε.
Θα αρχίσουμε λίγο πιο θεωρητικά την ιστορία.
Το πόσο εύκολο είναι το γεγονός να πέσεις θύμα απάτης στο Internet, γενικά το γνωρίζετε. Από το να σου έρθει ένα μούφα προϊόν σε μια Online παραγγελία, μέχρι τα καυτά κορίτσια που βρίσκονται στη γειτονιά σου.
Άρα, τι κάνεις για να αποτρέψεις την ψυχική σου ηρεμία, αλλά το κυριότερο, τα πολύτιμα λεφτά σου;
Όχι, η απάντηση δεν είναι, «Δεν αγοράζω Online».
Έχουμε φτάσει, κακήν κακώς, στα μέσα του 2020. Δεν νοείται να μην αγοράζεις διαδικτυακά. Εκτός κι αν είσαι πάνω από 70 ετών, όπου και πάλι παίζεται μερικές φορές.
Άρα;
Άρα επιλέγεις να αγοράζεις από σελίδες τις οποίες, θεωρητικά, εμπιστεύεσαι. Είτε αυτό λέγεται eBay, είτε το μαγαζί της κυρίας Σούλας, στο πιο κάτω στενό, που άνοιξε Online delivery.
Λέξη κλειδί…εμπιστοσύνη.
Σιγουριά βρε αδερφέ, ότι θα πάρεις αυτό που πληρώνεις.
Και στην περίπτωση που αγοράζεις κάτι από ένα Online κατάστημα, δηλαδή δικά του εμπορεύματα, είναι εύκολο. Γιατί αν σου έρθει σωστά και στην ώρα του, όλα cool. Αν όχι, στέλνεις στο ίδιο κατάστημα και προσπαθείτε να βρείτε τι έχει γίνει.
Όμως, στην περίπτωση που μια σελίδα είναι απλά…ο μεσάζοντας, εκεί τα πράγματα περιπλέκονται. Δηλαδή για σελίδες που δεν σου πουλάνε δικό τους εμπόρευμα αλλά προωθούν τρίτους.
Εκεί λοιπόν αρχίζει ένα πανήγυρη μετάθεσης ευθυνών, που θα ζήλευαν ακόμα και πολιτικά κόμματα.
Όχι δεν φταίμε εμείς, φταίει ο τάδε προμηθευτής, όχι δεν φταίω εγώ, φταίει ο πάροχος, όχι δεν φταις εσύ η φαντασία μου τα φταίει (που λέει κι ένας γνωστός τραγουδιστής).
Και κάπου εδώ, έρχεται και κολλάει κι η δικιά μας ιστορία.
Ας πούμε, ότι ο πρωταγωνιστής μας λέγεται Μπάμπης.
Ο Μπάμπης λοιπόν, αποφασίζει μια ωραία πρωία, να μπει στο site…μισό να βρούμε ένα όνομα και για αυτό, α ναι G2A, αποφασίζει λοιπόν να μπει στο G2A και να αγοράσει κάτι. Πιο συγκεκριμένα μια bnet κάρτα. Γίνεται η συναλλαγή, από ένα τρίτο κατάστημα (το g2a ανήκει στην κατηγορία «μεσάζοντας») και όλα καλά μέχρι εδώ.
Έλα όμως που ο Μπάμπης, την ώρα που πάει να ενεργοποιήσει την κάρτα αυτή, εμφανίζεται ξαφνικά ένα μήνυμα που τον ενημερώνει ότι ο κωδικός που χρησιμοποιεί, ανήκει σε άλλον και έχει ήδη ενεργοποιηθεί.
Κρύος ιδρώτας, χάνει την γη κάτω από τα πόδια του, αρχίζει και κλαίει σε μια γωνία αναπολώντας τα λάθη που έχει κάνει στη ζωή του… είναι μερικά πράγματα που δεν έκανε.
Έκανε όμως αυτό που έπρεπε να κάνει. Δηλαδή να επικοινωνήσει με το κατάστημα που προμηθεύτηκε την κάρτα.
Όχι το G2A, το τρίτο, το καλό.
Εκεί αρχίζουν τα βιολιά και τα νταούλια, ο κόσμος έχει αρχίσει ήδη να ανεβαίνει στην πίστα (κρατώντας φυσικά τις απαιτούμενες αποστάσεις) και ο τραγουδιστής δίνει το πρόσταγμα να αρχίσει το πανηγύρι.
Ο Μπάμπης, γιατί έχει και κάποιο IQ, αρχίζει να υποψιάζεται την φάση. Κάτι παίζει εδώ.
Μπήκε στην όλη διαδικασία, θεωρώντας ότι έχει γίνει κάποιο λάθος, που ευχαρίστως να το έλυναν.
Αλλά όχι μόνο δεν αναγνωρίζεται ως λάθος η κατάσταση, υπάρχει και μια δόση ειρωνείας από αυτόν ή αυτήν που χειρίζεται την υποστήριξη πελατών του καταστήματος.
Όσοι από εσάς έχουν δουλέψει, έστω και μια μέρα, σε κάποιο τμήμα εξυπηρέτησης, θα ξέρουν ότι, σίγουρα ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο, αλλά όταν προσπαθεί να καταλάβει τι λάθος έχει γίνει και το κυριότερο, είναι ευγενικός απέναντί σου, τότε δεν αρχίζεις την ειρωνεία. Αν το κάνεις, τότε είτε είσαι πολύ κακός για αυτή τη δουλεία, είτε απλά μ@@@κας.
Και στις δύο περιπτώσεις, δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά.
Όμως ο Μπάμπης, αγνόησε την ειρωνεία, με αρκετή προσπάθεια φυσικά, αφού το κύριο μέλημά του ήταν να βγάλει μια άκρη. Τι screenshots έστειλε, τι αποκόμματα συναλλαγών, τι κομμένα κεφάλια αλόγων. Τίποτα, ανένδοτοι αυτοί.
Αποφάσισε λοιπόν να επικοινωνήσει με την κύρια σελίδα του G2A και μετέπειτα με την ίδια την Blizzard (όπου μάλιστα ήταν οι πιο εξυπηρετικοί από όλους). Τα ίδια κι εκεί. Καμία άκρη. Κανένα αποτέλεσμα.
Το καλύτερο είναι ότι στο τέλος, τον βγάλανε και κλέφτη, λέγοντας του ότι δεν γίνεται να δίνουν επιστροφή χρημάτων, στον κάθε πελάτη τους που υποστηρίζει κάτι παρόμοιο.
Εκεί ο Μπάμπης άρχισε να θολώνει λίγο. Όχι με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν, αλλά γιατί καταλάβαινε σιγά σιγά, ότι είχε πέσει θύμα απάτης. Το αποδέχθηκε βουβά και παράγγειλε ένα Freddo Espresso μέτριο με ζαχαρίνη, με την ελπίδα ότι θα του έρθει τελικά καφές κι όχι μια σαλάτα.
Προφανώς, το κατάστημα που πούλαγε τον κωδικό της κάρτας, αποφάσισε ότι θα ήταν έξυπνο να τον πουλήσει και δεύτερη φορά, σε διαφορετικό άτομο. Κι έχοντας σαν παραθυράκι την ατάκα «Ε, δεν μπορούμε να δίνουμε επιστροφή χρημάτων στο οποιονδήποτε» κονόμησαν περισσότερα λεφτά χωρίς κανένα κόπο.
Το νόημα αυτής της ιστορίας, γιατί κάθε ιστορία πρέπει να έχει κάποιο νόημα, είναι ότι πρέπει να γνωρίζεις, πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με τον αχανή κόσμο του Internet, τι αγοράζει κι από που.
Πρέπει να εμπιστεύεσαι που δίνεις τα λεφτά σου…ακόμα κι αν είναι από το μαγαζί της κυρίας Σούλας, στο πιο κάτω στενό, που άνοιξε Online delivery.